هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که به بالا بروم و در کارهایم پیشرفت کنم، حتی اگر همه اطرافیانم موانع و مشکلاتی برایم ایجاد کنند.

هوش مصنوعی: من به یاد حسرت او به غبار نشسته‌ام و در گوشهٔ چادر خود، یک چمن دارم.

هوش مصنوعی: دل من بی‌تابی را می‌شمارد، همان‌طور که دانه‌های تسبیح را در زنجیره‌ای از مهره‌ها دارم.

هوش مصنوعی: من می‌توانم با یک نگاه، احساساتی عمیق را منتقل کنم و از خودم فاصله بگیرم، همین اندازه برایم کافی است.

هوش مصنوعی: از کسی که در حالت بی‌توجهی و ناتوانی به سر می‌برد، نپرس که از وجودم چه چیزهایی دارم، زیرا از آنچه دارم فقط احساس شرم و عذاب می‌کنم.

هوش مصنوعی: من همچون شمعی هستم که جز سوختن راهی ندارم، در کنار آتش نشسته‌ام و پایم را به خارها می‌زنم.

هوش مصنوعی: از تدبیر و برنامه‌ریزی آرامش خود می‌ترسم، زیرا در زندگی‌ام مانند سقفی بدون دیوار، بی‌ثباتی و عدم امنیت احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: ناله و شکایت من به جایی نمی‌رسد، مثل صدای پشه‌ای که در کوه‌ها پژواک می‌شود و کسی نمی‌شنود.

هوش مصنوعی: من از این یک مشت خاکی که باد به دوش می‌برد، بار سنگینی برای دو جهان بر دوش دارم.

هوش مصنوعی: دیگر نامه را به کنارم نیار، چون دل بیمارم را در کنار دارم.

هوش مصنوعی: به شدت در تعجب و شگفتی هستم و بر دوش خود آینه‌ای دارم که نشان‌دهندهٔ خواسته و دعوت برای ملاقات است.

هوش مصنوعی: به چشمانم چیزی نریز که من با خاک و زمین سر و کار دارم.