هوش مصنوعی: هر بار که با ترس و دلهره گام برمی‌دارم، گل درد دلش را فریاد می‌زند و من از شدت نگرانی بر روی دامن کوه تکیه داده‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیابان غبارآلود، جز تجربه‌ای برای یادآوری چه چیزی می‌توانم بردارم؟ در حالی که درونم آتش عشق می‌سوزد، به زودی سفری را آغاز خواهم کرد.

هوش مصنوعی: عشق تا کجا مرا درگیر خود کرده است، من به مانند دانه‌های تسبیح چندین دوست و آشنا دارم که در این راه با من همراهند.

هوش مصنوعی: به خواب نرو، چون مژه‌هایت باعث فریب من شده‌اند. من در ذهنم به پرواز در جایی دیگر فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: من حیا را مانند شمعی می‌دانم که می‌سوزد و می‌تابد، و در این دریای بزرگ، می‌کوشم تا به اندازهٔ آب، ارزش و افتخار خود را حفظ کنم.

هوش مصنوعی: فلک هیچ تلاشی برای ترمیم درد و شکست من نمی‌کند، من در حال حاضر غمی را به رنگ موی چینی دارم که به شدت بی‌سحر و افسرده‌ام.

هوش مصنوعی: به هر حال اگر سرنوشت مانع شجاعتم شود، با وجود این، در دل دارم که با شجاعت و از جان گذشتگی ادامه دهم.

هوش مصنوعی: اگر من از وحدت واقعی باخبر شوم، دیگر نمی‌توانم دوگانگی را در ذهنم حفظ کنم. اگر تو بتوانی مرا به حالتی برسانی که همچون یک آیینه باشم، در آن صورت همچنان حیرت و شگفتی را در خود دارم.

هوش مصنوعی: از کسی که به من علاقه دارد، خوشحالم که از حال من سؤال می‌کند. اما حالا وقت من تنگ است و فرصتی دیگر برای گفتگو ندارم.

هوش مصنوعی: شایستگی و نزاکت، مانند مسیری است که با سختی و تلاش طی می‌شود و ما نمی‌توانیم از آن غافل شویم. تو به آسمان‌ها فکر کن و من تنها به چیزهایی که در جلویم هستند توجه دارم.

هوش مصنوعی: بهار برای من بدون نشانه است و زندگی‌ام پر از دردسر کمتر است، به این دلیل که دیگر دست‌کم گل دوش ندارم که رنگ‌ها را بشکافم یا تغییر دهم.

هوش مصنوعی: به ترفندها و ظواهر بی‌اعتنا نباش، چون من در حقیقت مانند طاووسی زیبا هستم و این نشان‌ها و حلقه‌های من در خارج از حریم خصوصی‌ام قرار دارند.

هوش مصنوعی: در گوشه‌نشینی نمی‌مانم؛ وحشتناک است. بیدل، نشان می‌دهد که من از این گوشه به سمت مشربی می‌روم. در آن کنج ابرو، من بال و پر دارم و آزاد هستم.