هوش مصنوعی: در این دنیا که بی‌ثمر و بی‌ثمر است، چه چیزی با خود ببرم؟ تنها نگاهی عبرت‌آمیز دارم که همچون آتش، مرا در سفر همراهی می‌کند.

هوش مصنوعی: محبت تا چه حد می‌تواند انسان را تحت تأثیر قرار دهد؟ من به شدت به دیگران وابسته‌ام و در این مسیر مانند دانه‌های تسبیح، افرادی را در زندگیم دارم که در حال عبور هستند.

هوش مصنوعی: نگذار در خواب بروم، چون چشمانم با بستن مژگان فریب می‌خورد. از این بستر به زودی به سوی دیگر پرواز می‌کنم و دنیای جدیدی را در نظر دارم.

هوش مصنوعی: من نه آتش سوزانی دارم و نه ابرهای آرامش‌بخشی که دودی از چراغ انتظارم بالا ببرند، تنها نوری در چشم پر از اشک من وجود دارد.

هوش مصنوعی: من مانند ابرو که در چین و خم خود اشاره‌ای دارد، به خاطر ناتوانی‌هایم پرواز نمی‌کنم و رنگی از پرواز ندارم، اما همچنان نشانه‌هایی از بال و پر در درونم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در صفحه وجود من، هیچ نشانی از دوئی نقش نمی‌بندد، اگر آیینه‌ای باشد که همان حیرت را در آغوشم بگیرد.

هوش مصنوعی: دل من مملو از اندیشه‌ها و احساساتی است که وقتی به آن‌ها فکر می‌کنم، تصویری از دنیای ممکن در ذهنم می‌آید و این تصویر همیشه با نوعی ابهام و تاریکی همراه است.

هوش مصنوعی: به دنبال شادی و شادابی نباش، زیرا سرشت من از خاک و مواد اولیه‌ای است که خود را در زندگی نشان می‌دهد. من از هر چیزی که بتوانی تصور کنی، بیشتر از آن دارم.

هوش مصنوعی: آسمان برای رفع مشکل من هیچ کاری نمی‌کند، و من در این شب بی‌سحر، دلم به زیبایی موی چینی‌ها خوش است.

هوش مصنوعی: غرور و غیرت من به هیچ چیزی از تجملات و زرق و برق اهمیت نمی‌دهد. من از آنچه دارم به خوبی محافظت می‌کنم.

هوش مصنوعی: می‌توانی از کسانی که دست به هم زده‌اند و دعا می‌کنند، بپرسی که من کجا هستم. مانند غزالی که در بیابان می‌دود و فرصت دیگری برای من نیست.

هوش مصنوعی: تلاش‌های من در آشنا شدن با غبار زندگی ثمر نداد، به همین خاطر همچون مژگان که بر روی چهره‌ام می‌زنم، دستم را به سوی چیزی می‌برم که از آن دور هستم.

هوش مصنوعی: من می‌توانم از دام فریب این باغ رها شوم، اگر به جای قدم‌هایم، چشم‌هایم را هم بردارم.