هوش مصنوعی: دل از من دور شده و سفر کرده است، در حالی که در کنارم خالی و بی‌حضور است. حالا چه باید بگویم؟ چون آیینه‌ای برای نشان دادن حال خود ندارم.

هوش مصنوعی: اگر صدایی از من بلند شود، نشان از درد عمیق درونم دارد و اگر اشکی بریزم، نتیجه‌ی رنج و زحمت زیادی است که کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: حالت ناامیدی و غمگینی‌ام در این مکان، مانند پروانه‌ای است که بدون بال و پر به دور شمع می‌گردد و در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: فرصت‌های سودآور همیشه منتظرند تا با یک اشتباه از دست بروند. بنابراین باید تلاش کنیم و در این لحظه بر نفس خود کنترل داشته باشیم و بی‌گدار به آب نزنیم.

هوش مصنوعی: در این بزم، همچون شمعی که در حال سوختن است، پناهی جز نوسان و تغییرات زندگی برایم نیست، زیرا تقدیر من را در این حصار محبوس کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی که امتحان‌گیر فشار زیادی به من وارد می‌کند، یک قطره اشک از چشمانم کافی است تا نشان دهد چقدر تحت فشار هستم.

هوش مصنوعی: از این ساز حیرت‌انگیز، ضربان نبض خیالم را حس می‌کنم، در حالی که جانم با نفس‌های سوخته‌ام در جسمی ناتوان به شدت درگیر است.

هوش مصنوعی: نزدیکی من باعث می‌شود که از فاصله، تیرگی شب مانند نغمه‌ای به رنگ‌های مختلف در آید و شب تار مرا روشن کند.

هوش مصنوعی: اگرچه چشمانم از اشک پر شده و غمگین هستم، اما چه فایده؟ مثل ابرشدم که باران ببارم و به سمت تو بروم.

هوش مصنوعی: نقد بخت بد، نمی‌گذارد که به راحتی در میان گل‌های زیبا و دل‌انگیز زندگی کنم و از زیبایی‌های آن لذت ببرم.

هوش مصنوعی: دل من همیشه به دنبال آرامش و راحتی است، اما در دنیای پر از مشکلات و سختی‌ها، کجا می‌توانم جایی پیدا کنم که بر روی آن آرامش را بنا کنم؟

هوش مصنوعی: به خاطر حال و شرایط من، دلسوزی می‌کنی. حقیقتی که در وجود من هست، مانند آینه‌ای است که تصویر خورشید را نشان می‌دهد و من در کنار آن، با سایه‌ام درگیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای نشئهٔ افرادی که به دنبال آرامش هستند، تو مانند جامی هستی که نمی‌تواند از خود دور شود، و این احساس من را مثل خمیازه‌ای در حالت مستی درآورده است.

هوش مصنوعی: نگاه به نفس انسان مانند نوری از خورشید است، هرچند که خودم را هیچ و بی‌ارزش می‌دانم، اما تو هرگز نباید این را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: تو افسانه‌ای از طرز راه رفتن تو پیداست که حتی طوفان هم نمی‌تواند تو را از یاد ببرد و می‌تواند به من درس آرامش بدهد.

هوش مصنوعی: صبحی که در آن درد سینه‌ام را با یاد تو در ذهنم به یاد می‌آورم، ای کاش کسی باشد که گرد و غباری بر آغوش من بپاشد تا نشان از غم و اندوه من باشد.

هوش مصنوعی: در جمع یاس و ناامیدی نمی‌دانم چه باید بگویم و در محیطی که ناتوانی را می‌فهمم، نمی‌دانم چه کار باید بکنم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به احساسات و چالش‌های درونی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که بار مشکلات و دردهایش را بر دوش می‌کشد و همچنان در تلاش است تا از دلش خلاص شود. این بیانگر تلاش برای رهایی از زخم‌ها و ناراحتی‌های عاطفی است که او را آزار می‌دهند.

هوش مصنوعی: در شب، جیبم را پاره کردم و به هیچ دردی نرسیدم. با صدای بلند نالیدم، اما هیچ‌کس صدای نالهٔ دلbroken من را نشنید.

هوش مصنوعی: دل از شدت ناامیدی و غم می‌گوید: "به این تنهایی و کسالت که دچار شدم، چه چیزی را به تو گفته‌ام؟ گل من، بهارم از دور به فراموشی سپرده شده است."

هوش مصنوعی: چشمان دلربا و زیبای تو به قدری تاثیرگذارند که هر زمان که اشکی می‌ریزم، احساس می‌کنم کلامم نمی‌تواند زیبایی تو را به خوبی توصیف کند.

هوش مصنوعی: ای زیبایی که در جمع دوستان هستی، تو شاد و خوشحال باش و لذت ببر. من اما دل‌نگرانم و جز دعا کردن برای تو، چیز دیگری ندارم.