هوش مصنوعی: من مانند حبابی که در آب در حال غرق شدن است، در دنیای مشکلات و گرفتاری‌ها افتاده‌ام. هیچ راه خروجی از این وضعیت ندارم و سرم هم در این شرایط مشغول به کار است.

هوش مصنوعی: چند بار باید از ناله و گله خود خجالت بکشم؟ وقتی قفس به قدری تنگ است که نمی‌توانم به راحتی پرواز کنم، صدای منقارم چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: اگر هزار زخم مثل مژگان به من بزنند، باز هم نمی‌توانند مرا آشفته کنند، چون نگریستن بی‌صدا از تارهای وجودم، آرامش خاصی به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: طی سیلی که به سوی نابودی می‌رود، من همچنان در خواب غفلت هستم. قافله‌ای از زمان گذشته، اما هیچ‌کس مرا بیدار نکرده است.

هوش مصنوعی: در مورد تغییرات و تحولات درون خود صحبت نکن و نپرس، چرا که آنچه در ساختار وجودی من بوده، به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: درخواست و آرزویم چنان آتشی به جانم زده که به سادگی از آن عبور کرده، اما هنوز زخم‌ها و جای زخم‌هایی از آن درد در وجودم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی خوابم می‌آید، احساس می‌کنم که مثل رد پای کسی روی زمین نشسته‌ام و به من نمی‌رسد. دیواری که سایه‌ام را پوشانده، قبل از من آمده و به نوعی مانع از رسیدن به خواب می‌شود.

هوش مصنوعی: کوشش برای رسیدن به دیدار، در اینجا به شگفتی انجام می‌شود و باید محبت را مانند یک طومار به آینه برسانم.

هوش مصنوعی: به این کالای بی‌ارزش و ناچیز من، کدام گروه و کاروان تعلق دارد که بی‌دلیل و به خاطر هیچ، بار سنگینی بر دوش من می‌گذارد؟

هوش مصنوعی: من به شدت برای به دست آوردن محبت و توجه تو تلاش می‌کنم، به‌طوری که حتی اگر در غم و خاکی فرو بروم، هرگز اجازه نمی‌دهم که دامن تو به آن آلودگی بیفتد.

هوش مصنوعی: آینه‌ام را که برداشتم و دیدم کثیف شده، امیدوارم بخاطر لطفت ناامید از ملاقات من نشوی و به خاک من توجه کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که من دردی عمیق و ناامیدی را تجربه می‌کنم، صدای بیمارم بلند می‌شود و این نشانه‌ای از بی‌تابی‌ام است که نتوانسته‌ام از جای خود برخیزم و تغییر کنم.