هوش مصنوعی: امشب به خاطر اشتیاق دیدار، آن‌قدر احساس حسرت دارم که اگر پلک‌هایم را بفشارم، اشک‌هایم مثل باران از چشمانم بریزد و آینه‌ها را خیس کند.

هوش مصنوعی: آدمی که در غفلت است، از شب‌های تار بی‌خبر می‌ماند. روشنایی چشم‌های خواب زده، درس عبرتی برای بیداران است.

هوش مصنوعی: نقش پایم بر زمین نارسایی‌ها به قدری عمیق است که حتی سایه‌ام نمی‌تواند دستش را به دیوار برساند.

هوش مصنوعی: در این دنیا که پر از تنوع و اختلافات است، لحظاتی وجود دارند که می‌توانند ما را از واقعیت دور کنند، اما در واقع من از این نوع تفکرات و تنوع‌طلبی فاصله می‌گیرم و به سادگی مانند بویی که از ترکیب رنگ‌ها ایجاد می‌شود، دل‌خوش نیستم.

هوش مصنوعی: حالم به گونه‌ای است که انصاف را هم نمی‌تواند بیان کند و در واقع از زبانم درخواست می‌کند که شکایت کند. بار درد و رنج من سنگین‌تر از چندین کوه است و دل من این بار را به دوش می‌کشد.

هوش مصنوعی: نزار، دردی را که داری شوخی نکن و نگذار کسی به سادگی از آن بگذرد، زیرا تنها کسی که در بستر بیماری است، از شدت درد ناله می‌کند و این نشان‌دهندهٔ عمق مشکل اوست.

هوش مصنوعی: من مانند خاشاکی هستم که در رگ خواب و زندگی دیگران جایی دارم. خدایا، چشمی بیدار و آتشین در من وجود دارد که ببیند و احساس کند.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است گلی آه بکشد تا من بتوانم پرواز کنم؟ رنگی که از ضعف مانند شمع رنگش را باخته، در نوک من است.

هوش مصنوعی: وفا ارتباطی عمیق و پیوسته با دوستی و محبت دارد. در طول زمان، به خاطر مشکلات و جدایی‌ها، این ارتباط گسسته شده است، اما همواره نشانه‌هایی از آن باقی مانده است.

هوش مصنوعی: صبح من پر از جنون است و نمی‌توانی از بی‌نظمی‌هایم غافل شوی. من می‌توانم به آرامی تمام مشکلات و چالش‌های دنیا را با دست خود برطرف کنم.

هوش مصنوعی: از شرم عیب‌هایم، چشمم را از زیبایی‌ها و هنرها گرفتم. بیدل، درد خار پایم مثل داغی است که به پا می‌زند، در حالی که مانند طاووس در گلزار زیبا هستم.