هوش مصنوعی: من بی‌کس و تنها شهید شده‌ام و حتی خونم هم دیگر نمی‌ریزد که بر مزارم گل بچسباند.

هوش مصنوعی: کسی که به وقت مرگ حسرت می‌خورد، در دوران پیری بی‌هیچ شور و شوقی مانند آتش خاموش، در دشت سرسبز زندگی‌اش فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: سنگی که یأس بر شیشهٔ من زد، وزن زیادی داشت و برای خمار بودن من مناسب بود.

هوش مصنوعی: شانس و اقبال خوبی را در خواب دیدم، اما بخت بد من را در دل شب بیدار نگه داشت.

هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که شاعر از بی‌محتوایی و بی‌معنایی وجود سخن می‌گوید. او اشاره دارد به اینکه مانند یک کارگر که برای زحماتش سپاسگزار است، او نیز دچار نگرانی و تشویش در زندگی است. به طور کلی، این عبارت نشان‌دهنده‌ی احساس عدم رضایت و نگرانی از حال و آینده است.

هوش مصنوعی: باید سال‌ها تلاش و سختی بکشم تا در نهایت به آرامش و سکون برسم، و این وضعیت بارها و بارها برای من تکرار شده است.

هوش مصنوعی: تصویری که واقعیت را نشان می‌دهد، مانند آینه‌ای است که فاقد انعطاف و احساس است. من دل خود را می‌فشارم تا این حقیقت را بپذیرم و در آن تأمل کنم.

هوش مصنوعی: ای نقاشی که با مژگان خود تصویر یارم را ترسیم کرده‌ای، به خون من رنگی بزن.

هوش مصنوعی: بیابان‌نشینان در حال سرگردانی هستند و هیچ‌گاه نمی‌توانند از تلاش و سختی‌های زندگی رهایی یابند. غبار وجود من نیز نشان‌دهنده تلاش و زحماتم است.

هوش مصنوعی: من از خودشناسی رنگی نداشتم، یا شاید این امکان برای من وجود ندارد که خودم را بشناسم، مانند آیینه‌ای که تصویر پرنده‌ای خیالی را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من از دنیای وهم و خیال برخاستم، اما چون خاری در پا ندارم، نیازی به رهایی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که چه کار باید بکنم جز دل بستن به عشق، چرا که اگر دل از این عشق برکنم، دیگر هیچ ندارم.