هوش مصنوعی: من همچون طاووسی که در پی چمن‌هاست، به آرزوهای دل‌انگیز و زیبا فکر می‌کنم، اما در عین حال از درون گرفتار خیال‌های رنگارنگ و داغی هستم که نشان‌دهنده بی‌حوصلگی و بی‌کاری من است.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی آوازخوان من، نفسش پر از هیجان بهار است و می‌تواند با نوک خود، مانند غنچه‌ای شکفتنی، گل‌های زیبایی را بچیند.

هوش مصنوعی: موهای میان تو، به ذهنم نیامده و ذهنم را مشغول کرده است. انگار سال‌هاست که صدای این گره در تارهای زندگی‌ام پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: دوست‌ها نمی‌توانند مرا در مسیر زندگی متوقف کنند؛ چون من با اراده‌ای قوی‌تر و سریع‌تر از آتش، رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: زاری‌ها و ناله‌هایی که از من به گوش می‌رسد، نشان‌دهنده‌ی این است که چقدر از زندگی و وجود خودم بیزارم.

هوش مصنوعی: بدن مادی من مانع رشد و تعالی من نیست؛ من تنها در حالتی از تفکر و تأمل قرار دارم که به تدریج به مراتب بالاتری می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: من در حالتی از عدم، مانند کاغذی که آتش گرفته، آماده‌ام و چند شعله کوچک به خاکستر خود می‌ریزم.

هوش مصنوعی: من به مانند پروانه‌ای سوخته‌ام که عشق و وفاداری‌ام را نشان می‌دهد، زندگی‌ام به نفس شمعی پیوند خورده است.

هوش مصنوعی: موهای زیبا و لطیف او به توانایی من می‌خندند و چه ساده‌لوحانه است که بخواهم به این ضعف، صوتی را بلند کنم.

هوش مصنوعی: چند بار باید مانند شمع عرق بریزم و در آرامش خودم را فدای دیگران کنم؟ ای کاش یک بار آن برق حیا که در دل دارم، به من کمک کند تا از این وضعیت رها شوم.

هوش مصنوعی: از کم‌طاقتی و ضعف من نپرس، چون اشک‌هایم ریخته نشده و کار من به مژه‌های من نرسیده است.

هوش مصنوعی: من از اتفاقات و حوادثی که بر من می‌گذرد، به شدت تأثیر پذیرفته‌ام و در درونم تلاطم و نوسانی ایجاد شده است. اما برعکس، رنگ و حال و روزم به شکلی نیست که نشان دهد از این آزار و رنج گسسته‌ام.