هوش مصنوعی: به خاطر شعلهٔ آواز حسرت که در وجودم می‌سوزد، رفتارم همچون شمعی است که از ناتوانی نمی‌تواند به اوج برود و بال‌های پروازش را ندارد. من هم به نوعی محدود و بی‌بال هستم.

هوش مصنوعی: اگرچه عطر گل را از من استشمام می‌کنند، اما روح من سبک و آزاد نیست. حالا مثل یک آه، در دل‌ها سنگینی می‌کنم و بار سنگینی را به دوش دارم.

هوش مصنوعی: از بی‌حالی و بی‌هدفی دور شدم، همه جنبه‌های زندگی‌ام هموار شد. مثل موجی که مانند یک گوهر در دریا قرار می‌گیرد، اکنون آرام و متعادل شده‌ام.

هوش مصنوعی: به چه اندازه باید در جمع و محفل، شرمنده و خجالت‌زده باشم، وقتی که این دنیا مانند خانه‌ای پر از آینه است و من به گونه‌ای نفس می‌زنم که خود را نمی‌توانم پنهان کنم.

هوش مصنوعی: آب نمی‌تواند به ساختار خانه‌ای که بر پایهٔ حیرت است، آسیب بزند. مانند این است که دیوارم شبیه آیینه است و تحت فشار آب نمی‌شکند.

هوش مصنوعی: تنها کسی که از عمق حرف‌هایم باخبر است، خودم هستم. مانند راهی که به مقصد می‌رسد، به روشنی می‌توانم بگویم که احساسم از عشق چقدر پیچیده و طولانی است.

هوش مصنوعی: هر دانه‌ای از ریشه‌اش، خطرات و چالش‌هایی دارد که باید مراقب باشد. نکند که در تلاش برای رشد و پیشرفت، از محدودیت‌ها و اصول خود خارج شود.

هوش مصنوعی: نقشی که از رد پای من در زمین باقی مانده، نشان‌دهنده تواضع و افتادگی من است. این رد پا به قدری کم‌عمق است که می‌تواند با سایه همسطح شود و به نوعی نشان‌دهنده موقعیت من در برابر زمین و زندگی‌ام باشد.

هوش مصنوعی: من از حال کسانی که رفته‌اند غافل نشدم؛ اکنون مانند آینه‌ای از بینش بهره‌مندم و در خواب و بیداری، چهرهٔ زندگی را می‌بینم.

هوش مصنوعی: از شرم عیبی که دارم، از هنر و زیبایی‌ام چشم پوشیدم. در دلم احساس می‌کنم که مثل طاووس با پاهای زیبا، من هم در میان گل‌ها، خار هستم.