هوش مصنوعی: مانند شمعی که از خود دور می‌شود، از ترس و وحشت فراتر رفته‌ام. به قدری که دامنم را زیر پا جمع کرده‌ام، سرم به زمین نزدیک شده است.

هوش مصنوعی: ناامیدی‌ها به خاطر بی‌پروایی و بی‌احترامی رخ داده که باعث شده دل من از شکست و رنج پُر شود و حالا احساس می‌کنم که مانند ساغری پر از اندوه و غم هستم.

هوش مصنوعی: هر رشته مویی که من دارم یادآور حسرتی عمیق است که با هر نگاهی به آن، احساس درد و اندوه می‌کنم. چشمان من، مثل مجمر، پر از غم و سوختگی ناشی از دودی است که از درون خودم برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌خبری و بی‌پایانی، آتش درونم خاموش نشده و همچنان شعله‌ور است. داغی که از خاکسترهای گذشته‌ام باقی مانده، به مانند نمکی است که طعم‌دار می‌کند.

هوش مصنوعی: با اشک‌هایی که بر روی لبه‌ی کاغذ می‌ریزم، به تدریج مسائلم را باز می‌کنم و به دنبال یک رشته از احساسات ارزشمند هستم که در دل این غم‌ها پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: مانند آن نویسنده‌ای که برای نوشتن به زحمت می‌افتد، من از نیاز به سجده تو دست نمی‌کشم و به اندازه‌ای از خود می‌گذرم.

هوش مصنوعی: صفحهٔ آینه نیازی به پاک‌سازی و تغییر ندارد، زیرا خود به تنهایی خالی و بدون تصویر است. من هر آنچه را که داشته‌ام، از دفترم پاک کرده‌ام.

هوش مصنوعی: وجود یک حقیقت واحد و واقعی بالاتر از ظواهر ساختگی و تصنعی است. من به تو وابسته‌ام یا تو به من، اما این ارتباطات ظاهری را نمی‌توانم بپذیرم.

هوش مصنوعی: من ادعای محبت و عشق دارم، اما دل من در کنترل نیست. عمرها گذشته و من مانند ناخدای کشتی‌ای هستم که بدون لنگر در دریاى زندگی سرگردانم.

هوش مصنوعی: مرگ نیز در زندگی به راحتی به سراغ انسان نمی‌آید و تا زمانی که زنده‌ام، همواره زحمت و تلاش می‌کنم.

هوش مصنوعی: حالت شاداب و مغرور من مانند یک طاووس است که به اندازه‌ی صد جام شراب مست می‌شود. در عین حال، سیاهی و تاریکی وجودم حتی نمی‌تواند روشنی و درخشش بال‌هایم را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: بی‌کسی و تنهایی، برای بیدل (شاعر) چه چیزی جز دیوانگی و تدبیر در پی ندارد. در این حال، من در جستجوی دستان کسی هستم و در این جستجو، خودم را رها می‌کنم.