هوش مصنوعی: مانند آینه در حالتی از حیرت و سردرگمی هستم، صاحب‌خانه‌ام که به او تعلق دارم، اما همچنان در گوشه و کنار و به درستی راه می‌روم.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌های بهار و چمن نپرس، چون من در خیال تو غرق شده‌ام و از آنچه در اطرافم می‌گذرد بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو در دلم دیوانگی‌ها به راه انداخته و هر جا که بروم، حس می‌کنم در جهانی دیگرم.

هوش مصنوعی: من همچنان شعله‌ور هستم و تا زمانی که خاکستر نشوم، نمی‌توانم به آرامش برسم و زیر بال و پر من کسی قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: از شدت دیوانگی و شوق، به چیزهایی فکر نمی‌کنم و به سادگی از کنارشان می‌گذرم.

هوش مصنوعی: این چمن می‌تواند دلیلی برای عبرت گرفتن باشد؛ چرا که در آن، گلی از تبسم صبحگاهی چیده شده است.

هوش مصنوعی: من تمایل ندارم که نیازم را در مقابل افرادی که سرد و بی‌احساس هستند، نشان دهم.

هوش مصنوعی: فقر من به خاطر ننگ و آرزوهای نفسانی از من دور است، زیرا کلاهی بر سر دارم که نشان‌دهنده وضعیت من است.

هوش مصنوعی: حالت بی‌کاری‌ام به حدی رسید که همه جا را در بر گرفت، به طوری که دست خالی‌ام را به کمرم زدم.

هوش مصنوعی: دل از نگرانی و اضطراب مانند صدفی که در آن مروارید وجود دارد، با ارزش و گرانبهاست.

هوش مصنوعی: آتشکده‌ای که ساخته شده از مواد بی‌ارزش نیست و من هم به سادگی نمی‌توانم احساسم را بیان کنم، چون جانم پر از درد است.

هوش مصنوعی: در راه عشق موفق نشدم از کوچهٔ دل خارج شوم و تنها در حال و هوای نفس گرم شیشه‌گر هستم.

هوش مصنوعی: من در حال تماشای خودم هستم و از تلاش برای دیدن و گفتن چیزها خسته شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از آن کسانی نیستم که خود را گم کرده‌اند و اثرشان به راحتی به باد می‌رود.