هوش مصنوعی: دل من را نپرس که چه چیزی مرا مشغول کرده است؛ من مانند آیینه‌ای هستم که در آن فقط خنده و تعجب را می‌بینی.

هوش مصنوعی: من با صدای ناله‌ام، که به سختی و به دور از پرواز حالم از دل به عمق تأثیرم می‌رسد، احساساتی را بیان می‌کنم که عمیق‌ و دردآور هستند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، قطره‌ای از حقیقت به خضوع و فروتنی نیاز دارد و عروج و بلندپروازی در تکبر و خودبزرگ‌بینی نهفته است.

هوش مصنوعی: از وجود من، دانشی به دست آمده که مرا با شرم و درماندگی گدازه می‌کند و به نوعی باعث می‌شود احساس خجالت کنم.

هوش مصنوعی: از این باغ چه برگ‌های شادابی و چه نغمه‌های خوشی وجود دارد! اما وقتی خون من به رنگ گل دم آبی درمی‌آید، همه چیز به حالت رنج و درد تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: شجاعت به ضعف من می‌نازد، در حالی که من چقدر بی‌نظیر و قوی‌ام، حتی با وجود اینکه ظاهری آسیب‌دیده و شکسته دارم.

هوش مصنوعی: من راه‌های زیادی را پیموده‌ام اما به مقصد نرسیده‌ام، مثل موجی که در دریا نمایان می‌شود اما همچنان در سرگردانی و حیرت باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من خاموشی‌ام را از من نپرس، چون شمعی که در سایه‌ام نشسته‌است. آیینه‌ام هم از غبار فکر و اندیشه‌ام پوشیده شده‌است.

هوش مصنوعی: دردی که در دل دارم و غم‌هایی که مرا آزار می‌دهند، سرشار از حیرت و شگفتی‌ام. از خیالاتی که در سر دارم فریاد می‌زنم و از تصوراتم آه می‌کشم.

هوش مصنوعی: کیسه‌ی حبابی من دیگر ارزشی ندارد، زیرا من از خالی شدن خود پر هستم و دیگر به چیزی جز وجود خویش اهمیت نمی‌دهم.