هوش مصنوعی: اگر از سایه یک اثر پا فراتر بروم، خوشبختی و خیال آسمان، بر من نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: مرا به خاک ننداز و مقام نده، زیرا اگر به چیزی وابسته شوم، ممکن است سرم به دور خود بچرخد و از مسیر واقعی‌ام منحرف شود.

هوش مصنوعی: مانند پرنده‌ای افسانه‌ای به رنگم زیباست، اما من به آینه‌ای که خودم را در آن ببینم، با آرزوی زیاد نگاه نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: در نبض بیمار من هیچ صدایی وجود ندارد، جز اینکه هنگامی که گرد و غبار از روی بستر من برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: حسرت و آرزوهایم کم‌فروغ هستند، به مانند هلال ماه که از کم‌نور بودنش می‌رسد. هر بار که به آن فکر می‌کنم، به اندازه یک ساغر پر می‌شوم.

هوش مصنوعی: چهره‌ام به شدت غمگین و افسرده است، چون قطره‌ای آب بر پیشانی‌ام نباریده و به همین دلیل آرامش ندارم.

هوش مصنوعی: هنگامی که صبح قیامت فرا برسد، از من نپرسید که چه سازهایی دارم؛ زیرا در آن زمان، در کنترل نفس خود غرق شده‌ام و پرده‌های محشر را می‌بینم.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای به پرواز درآید، حتی اگر قفس را بشکند، نمی‌تواند از آزار و سختی که در آن قفس دارد، بگریزد. در واقع، گاهی اوقات، مشکلات و مسئولیت‌ها به قدری سنگین می‌شوند که آزاد بودن در خارج از قفس نیز نتواند آرامش را به ما بازگرداند.

هوش مصنوعی: من همچون موجی هستم که خیال گوهری از راه می‌برد، اگر از این پل عبور کنم، در اطرافم دیگر نخواهم بود.

هوش مصنوعی: گاهی از روی دانش و آگاهی فریاد می‌زنم و گاهی هم به خاطر نادانی و جنون، درگیری‌هایی با خودم دارم.

هوش مصنوعی: از این خانه‌های ذهنی مانند یک کمان، به هر جایی که بروم، حلقه‌ای از حسرت به همراه دارم که هیچ دربی ندارد.

هوش مصنوعی: چه بگویم از فریب‌هایی که در عشق جدید به وجود آمده است، در حالی که هر لحظه بیدل و بی‌تاب می‌شوم.