هوش مصنوعی: تا حدی از دوری تو ناتوان و بی‌رمق شده‌ام که می‌توانم از موی چینی سایه‌ای بر سرم بیفکنم.

هوش مصنوعی: از زیبایی و جلوه‌گری هستی، به سوی عدم می‌پروم. اگر پرنده‌ای از شیشه به بیرون آمده باشد، من حتی از آن هم فراتر رفته‌ام.

هوش مصنوعی: شور و هیجان من به قدری عمیق است که نمی‌توان آن را به راحتی بیان کرد. ناشی از حالت خواب‌آلودگی که در چشمانم به وضوح دیده می‌شود، همچون موجی درون رگ‌های من جریان دارد.

هوش مصنوعی: در مژگان تو، زیبایی و جلوه‌ای وجود دارد که مانند یک جوهر در آیینه‌ای درخشان است. این زیبایی باعث شده است که من در حالتی از حیرت و شگفتی به سر ببرم و احساس می‌کنم که این زیبایی، مانند توفان جنون در درونم زنده است و مرا به حرکت در می‌آورد.

هوش مصنوعی: آرزوهایم مانند آتش زنده و شعله‌ور است و بهتر است که این آرزوها به جای به درد و ناراحتی در دل، به آتش شوق و امید مبدل شود. در غیر این صورت، ناله و اندوه من همچون خاکستر بی‌جان خواهد بود.

هوش مصنوعی: هیچ کس مسئولیت نقاط ضعف و ناتوانی‌های ما را بر عهده نمی‌گیرد؛ این خود ما هستیم که باید بپذیریم که بدن ضعیف و لاغری داریم و این موضوع به خود ما مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: وجود من بر عدم و نیستی غالب است، زیرا از بی‌نتیجه بودن، خاک را به رطوبت آورده‌ام و تلخی‌های زندگی را با ارزش و زیبایی خود پر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این چمن از شبنم پاک و روشنی برخوردار نیست؛ به همین خاطر، مانند بهار از رنگ هر گل گرفته، من عذاب و رنج بسیار از هر گلی را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: خاک من پر از درد و غبار ناشی از توفان‌هاست و احساس حسرتی عمیق در دل دارم که به خاطر عشق بیمارم، هر لحظه ناله‌ای از من برمی‌خیزد و بر روی بستر زندگی‌ام می‌پیچد.

هوش مصنوعی: واعظ در زمانه‌ای که عبرت‌آمیز است، مانند صبحی هستم که دل پر از درد و زخم دارد، تا زمانی که این دنیا پابرجاست و منبر من ادامه دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش بیدل قبل از اینکه با خودپسندی و غرور به سمت خود برود، خجالت‌زده پرواز کند مانند ابری که از قطرات عرق می‌ریزد.