هوش مصنوعی: مستی و خوشی در وجود من طوری است که مانند طاووس زیبایی نمایان شده است. اگر کمی جنبش کنم، جام‌ها به گردش درمی‌آیند و حالتی شاداب به من دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به مانند گرد بادی هستم که مست و شادابم و این شادی من به مکان خاصی وابسته نیست. هر جا که سرم بچرخد و بروم، همان جاست که پیمانه‌ام را به دست می‌گیرم و لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: به تازگی، بهار و زیبایی در دلم جوانه زده است و من در خیال خود به زیبایی و جلوه‌ای شگفت‌انگیز فکر می‌کنم که شبیه درخشندگی آیینه است، وقتی به موهای سرم نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: موج‌های دریا به هم خورده و بی‌نظم هستند، اما حبابی که بر روی آب است می‌تواند دل را دوباره ترمیم کند، حتی زمانی که ممکن است بدنه‌اش شکسته باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌توان گفت که ترس و اضطراب در سراسر دنیا در زمان سحر وجود دارد و به همین دلیل مردم دچار دیوانگی می‌شوند و من نیز برای رهایی از این وضعیت دست به کارهای جنون‌آمیزی می‌زنم.

هوش مصنوعی: با تصور زیبایی خورشید، کار به گونه‌ای پیش می‌رود که مانند شبنم، از نگاه پر آب چشمانم پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: من بدون تلاش و کوشش نمی‌توانم به این حالت پردرد و افسردگی برسم، اما همچنان با وجود همه‌ این احساسات، شبیه به بلبل هستم و هر زمان که انرژی و قوت داشته باشم، به پرواز در می‌آیم.

هوش مصنوعی: من در شگفتی‌ای عمیق از نیرنگ‌های خوب و بد هستم، پس از من نپرس که چرا چنین هستم. من در دنیای دیگر در حال بازتابم و به نوعی در آینه‌ی خودم خود را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من از ناتوانی خودم و بی‌تابی‌های غیرممکن ناله می‌زنم، تا آنجا که آتش دلم به شدت به خوابگاه‌ام سرایت کرده است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان به آرامی به خواسته‌های خود رسید چون دشمنان بدون زحمت به من نزدیک می‌شوند و به راحتی از ضعف‌های من بهره‌برداری می‌کنند.

هوش مصنوعی: تا چه زمانی باید با چشمان بسته، درد و آتش سوختن را ببینم؟ ای کاش مژگانم باز شود و خاکستم را ببیند.

هوش مصنوعی: امشب، از لبی سرخ رنگ که به زیبایی خطی شگفت‌انگیز می‌انجامد، سرم را تزیین می‌کنم. بیدل در پی موج چشمان گلابی‌ام سر می‌زند و به ساغرم می‌پرد.