هوش مصنوعی: در صبحگاهی، از آینه درباره چگونگی دیدار سوال کردم و آن‌قدر شگفت‌زده شدم که خودم هم در تماشای آن غرق شدم.

هوش مصنوعی: با الهام از ترس و نگرانی‌ام، خودم را از هرگونه احساس خالی کردم. در سرزمینی پر از دیوانگی، وایده‌ای را خلق کردم تا بالاخره توانستم یک ناله خاموش را از خود بربایم.

هوش مصنوعی: خیال من در حالی که بی‌پناه و عریان است، با ناز و لطافت خاصی در برابر من قرار دارد. وجود این احساس، که ناشی از فقر و سختی‌های زندگی‌ام است، تمام وجودم را در شب عید احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: از ابزار فریب نفس استفاده نکردم و نتوانستم به اتهام وجودم پاسخ دهم؛ درخشش و اثر وجودم مانند نوری است که بر خورشید تابیده و آن را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: پشیمانی و حسرت تنها دردی هستند که به آگاهی انسان اضافه می‌کنند. اینجا من به قدری متألم و ناراحت بودم که گویی تا چشمم را مالیدم و احساس افسوس کردم.

هوش مصنوعی: در این جمع و محفل، از صدای نی نمی‌پرسی که چه حال و روزی دارم. با حسرت بسیاری لب گشوده‌ام، اما به جای غم و اندوه، به ناله‌ام لبخند زده‌ام.

هوش مصنوعی: به شوخی، نمی‌توانم تصویر خود را از چشم کسی ببینم، زیرا من قبل از رنگ‌آمیزی، در خانه‌ی نقاش به گونه‌ای دیگر هستم.

هوش مصنوعی: از آتش، گل و داستان ناامیدی من نروئید. دل من با احساساتی برای خداحافظی می‌تپید و من نالیدم.

هوش مصنوعی: نه چیزی برای نواختن دارم و نه پایان یا شروعی وجود دارد. به درک و شناخت خودم افتخار می‌کنم، اما نمی‌دانم که واقعاً چه چیزی را درک کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر من خود را بشناسم و غیر از تو را بخوانم، به خاطر ناتوانی‌ام در درک، نه می‌توانم به حقیقتی برسم و نه می‌توانم از کسی تقلید کنم.

هوش مصنوعی: چراغ حسرت دیدار هیچگاه خاموش نمی‌شود. صدا و ناله‌ای در دل من بود ولی من در حال بی‌هشی، چیزی نشنیدم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه کسی هستم و سایه‌ام شبیه سرو روان است. بیدل، من به رنگی درآمده‌ام که شاید دیگران فکر کنند در حال حرکت هستم.