هوش مصنوعی: به هر جا که می‌توانستم، به خاطر آرزویم به سجده و خضوع می‌رفتم، مانند شمعی که در تلاش است نور خود را به دیگران برساند. اما وقتی به هدفم رسیدم، متوجه شدم که تلاش‌های من تنها به خودم مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: از صدها خانه دور و نزدیک، ناله‌های دل من به گوشم رسید، اما من بی‌خبر و بی‌توجه به دور و برم، فقط صدای شیرین لبت را می‌شنیدم.

هوش مصنوعی: در جمعی که بودم، خود را زیبا نشان دادم و دل‌نوازی کردم. هر جا که نگاهی انداختم، تو را ندیدم، هرچند که در عمق وجودم حسرت دیدنت را داشتم.

هوش مصنوعی: مطمئن نبودم که فریبم دادند و جام اطمینان را به من ندادند. در فکر خود گل‌هایی با رنگ‌های مختلف قرار دادم، و تصاویر در ذهنم محو شدند و نتوانستم تجسم درستی از آنها بسازم.

هوش مصنوعی: آیینه وجودم چه چیزی داشت که من را شرمنده کرد، دو روز پیش من شخصیتی داشتم، اما اکنون از تصویر خودم ناامید و دلزده‌ام.

هوش مصنوعی: من نه راهی برای خروج دارم و نه راهی برای درمان. نشسته‌ام در ناامیدی و گیجی، مانند قفلی که تصویرش پنهان مانده است. تنها چیزی که دارم، کلید نقاشی من است.

هوش مصنوعی: چشم زیبا و دلربا مرا همچون نگینی طلایی تحت تأثیر قرار داده است. این یار فریبنده با جادو و سحر خود، دل من را تسخیر کرده و تنها یک نگاهش کافی است که قلبم را به درد آورد و مرا به شدت عاشق کند.

هوش مصنوعی: غرور و امید من به سرفرازی هیچ‌گاه تحت تاثیر سحر یأس و ناامیدی قرار نگرفت. مثل سروستانی که در باغ نیاز نیست، از بار دل هم کمترین خمیدگی نداشتم.

هوش مصنوعی: در مسیر جستجو قدم گذاشتم و کنترل قدرت خود را از دست دادم. مانند اشک پایانی که به زمین می‌افتد، به شدت به خودم فشار آوردم و گمان کردم که در حال دویدن هستم.

هوش مصنوعی: در این بیابان تنها به عشق و دوستی بویی احساس نمی‌شود. از ترس و وحشت خود، مانند چشم آهو که سیاهی دارد، فرار کردم.

هوش مصنوعی: در هنگام شوق و هیجان، تصویری از خودم را در آینه دیدم، اما نه خنجری برای کشتن، و نه قاتلی که نفس مرا بگیرد. با حسرت و تأسف، بر تپش قلبم پی بردم.

هوش مصنوعی: در پی عشق و نزدیکی به معشوق، دردی در دل احساس کردم که می‌دانستم این درد ناشی از دوری و نزدیکی است. گویی که عمر طولانی‌ام را در انتظار قیامتی دیگر سپری کرده‌ام و در این میانه، دفتر زندگی‌ام را به یادگار نوشتم و از آن حال و هوا بهره بردم.

هوش مصنوعی: تصور من خواست که وجودم به عدم تبدیل شود. جمعیتم مانند یک قفس شد و هوای تازه‌ای که می‌خواستم، به نفس کشیدنم وابسته شد. هرچند که در سحر نبودم، اما به نوعی زندگی و انرژی را تجربه کردم.

هوش مصنوعی: خطای بی‌خبری از آن زیبایی، باعث شده که در تنگنا قرار بگیرم. ای اشک‌هایی که به خاطر حال من می‌گرید، من از چشمی دیگر اشک می‌ریزم.

هوش مصنوعی: با وجود ناتوانی، پیوسته تلاش می‌کردم و دنیا را در دامن عجز خود می‌شکستم. دل شجاع من در میان نوسانات جمع شده بود، مانند موجی که در گوهر آرامش می‌گیرد.