هوش مصنوعی: از پیام‌آور محبوب خواستم که خبری از دل من بیاورد. زبانم را به خاک می‌زنم تا بگویم چه چیزی شنیدم.

هوش مصنوعی: در نظر من، همه چیز در عالم به خاطر ناامیدی تیره و تار شده است، به جز لباس پای من که در دهر چیزی جز آن ندیدم.

هوش مصنوعی: جهان به من ظلم زیادی کرده است، تا جایی که حسرت و پشیمانی‌ام به حدی رسیده که از عمق دلم آهی کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: امروز دیوانه‌ام و می‌خواهم برای کسی بگویم که کاش هیچ‌چیز نبود تا صدای دوردستم را بشنود.

هوش مصنوعی: عزیزم، من به خاطر فکر تو به خودم شکل و حالتی داده‌ام. اما ناز و زیبایی‌ات را با یک نگاه نمی‌پسندم و به خاطر همین، جانم را به خطر انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: دل منتظر از شوق دیدن تو به شدت می‌سوزد و در نهایت با روشنایی امیدی که در دل داشتم، به سمت تو آمدی.

هوش مصنوعی: درد و غم جدایی‌ات را به دنیای عدم و نیستی می‌برم و چاره‌ای جز این ندارم. ای گل، تو چه خاصیتی داشتی که هرگز محبت و توجهی از تو ندیده‌ام؟

هوش مصنوعی: چرا به من بی‌توجهی کردی و از کنارم گذشتی؟ ناامیدانه دیدم که بساط مرگ و پیر شدن پیشرفت کرده و موهای سفیدم را در بر گرفته است.

هوش مصنوعی: از رفتن تو دلم سوخته و نمی‌دانم چه کار کنم. تو رفتی و در عوض این‌گونه به زندگی‌ام برگشتی، ای زحمت و درد بزرگم.

هوش مصنوعی: من اشک می‌ریزم و مانند شمع از شرم و عرق می‌کنم. وای بر من که ناگهان از چشمانم اشکی نچکید.

هوش مصنوعی: رسم وفاداری من باعث شد که به قلبم آسیب بزند، اما با وجود این که در حال تپش بودم، نتوانستم از آن وضعیت خارج شوم.

هوش مصنوعی: ای اسب نازنین، وقتی به خیال تو بیرون می‌روم و خود را فراموش می‌کنم، اما باز هم نتوانستم به پای تو برسم.

هوش مصنوعی: در این مرحله از زندگی که همچون خاکستری بی‌روح است، حتی من، بدون هدف و پا، به حرکت درآمدم و تلاش کردم.

هوش مصنوعی: در برابر چه کسی، جیب من خالی است و در آسمان، ستمگری وجود دارد که عقل من را به شدت تحت فشار قرار داد و باعث شد که کلید قفل قلبم شکسته شود.

هوش مصنوعی: اگر قرار بود که محبت به اینجا برسد، پس برای چه به دل خود که همیشه در آرزوی عشق بود، امید بسته‌ام؟