هوش مصنوعی: ساقی، اگر شراب نمی‌ریزی، پس چرا من خون خودم را به پای تو می‌ریزم؟ و این زلف من چه دلیلی دارد که مرا به جنون می‌کشاند؟

هوش مصنوعی: شعله‌ای که به رنگ یاقوت در وجودم می‌سوزد، به خاطر ناراحتی از پرواز کردن می‌سوزد. اگر بخواهم نیکی و خوشبختی‌ام را بشکنم، رنگ آن به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: با نگاه آشنا، جمع دوستانه‌ای از عشق و محبت برایم به وجود آمده که از دل ترس و ناراحتی‌های ناشی از جنون و افسردگی خودم به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: بهار تلاش کرد تا زیبایی و شکوفایی خود را نشان دهد، اما فقط به یادآوری لحظات تلخ و رنگ باختن دوران خزان پرداخت. در این فرایند، احساساتی در من به وجود آمد که می‌خواستم ابراز کنم.

هوش مصنوعی: در میان درختان زندگی، برگی از من به رنگ خاصی درآمده نیست، مانند گلی که در تنهایی خود، به خون خویش آغشته شده است.

هوش مصنوعی: وجود واقعی نیست و تنها یک ترفند فریبنده است. تا زمانی که به خودم نگاه می‌کنم، در جادو و افسون خودم غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند از دست من دامن سایه‌ام را بگیرد و از بخت بد عاشق خودم نجاتم دهد؟

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که ظاهر و باطن یک چیز در واقع یکی هستند. آنچه که در بیرون مشاهده می‌شود، نشان‌دهندهٔ آن چیزی است که در درون وجود دارد. به عبارت دیگر، آنچه در سطح دیده می‌شود و آنچه در عمق وجود دارد، توافق و هماهنگی دارند.

هوش مصنوعی: من از دل نازک و وضعیت آسیب‌پذیر خود، اندیشه‌های سرکش و آزاد را تسلط بخشیده و به هنر سخن گفتن تبدیل کرده‌ام و این هنر را به دست خود شکار کرده‌ام.