هوش مصنوعی: ناله و فریاد من از ناتوانی، صدای بی‌صدایی من است که نشانهٔ شوق و هم‌زمانی دردهایم است.

هوش مصنوعی: دریا مکانی پرجنب و جوش و بی‌پرواست و من مانند حبابی در تنگناهای قفس، سعی در رعایت ادب و حرمت دارم.

هوش مصنوعی: گریه‌ات مانند طوفانی است که تمام دنیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد و دیگر هیچ آبی نیست که با آن اشک‌های تو را شستشو دهد. بی‌روی تو، هیچ دل‌مشغولی نمی‌تواند اشک‌های من را تسکین دهد.

هوش مصنوعی: من مثل حبابی هستم که چشم‌هایم را به خودم بسته‌ام، و اگر مژگانم را باز کنم، خواب فراموشی که در آن هستم، به یادم می‌آید.

هوش مصنوعی: شرم و غیرت من از این وضعیت بیشتر چه خواهد بود؟ در حالی که دنیا فقط یک داستان است و من فقط با گوش خودم در برابر آن ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: بسیاری از تلاش‌ها برای ارتفاع و پیشرفت، ممکن است در واقع نشانه‌ای از ضعف و پایین‌تری باشد، مانند اینکه شرابی که بر اثر جوشیدن به زمین ریخته، نشان‌دهنده‌ی نزول و پایین آمدن است.

هوش مصنوعی: در اینجا، حفظ آداب و معنای با هم بودن اهمیت دارد. من به خاطر عشق و وسعت احساساتم، دچار جنون و شوق شده‌ام.

هوش مصنوعی: این بیت به احساس ناامیدی و حسرت اشاره دارد. شاعر به مانند حبابی می‌ماند که در آب نرم و سبک هستند، اما به خاطر بار سنگین نفس و دغدغه‌های زندگی، دچار مشکلات و آسیب‌هایی شده‌اند. او به دنبال آرزوهایی است که ممکن است به دست نیاید و این احساس را با حسرت و اندوه توصیف می‌کند.

هوش مصنوعی: امشب فرصتی دارم تا از اندوه و خوشی‌ها بگذرم و لحظه‌ای را برای خودم در نظر بگیرم.