هوش مصنوعی: عشق و شوق کیست که آهنگ ما را به حرکت درآورده و مانند رگی که گل را رنگین می‌کند، ما را به جنبش واداشته است؟

هوش مصنوعی: دنیا را نباید به سادگی نقد کرد، زیرا دل‌ها به چیزهای پیچیده و دشوار متصل است و ما در چنگال مشکلات و گرفتاری‌ها قرار داریم.

هوش مصنوعی: در دل افسردگی و غم، آتش عشق و اشتیاقی وجود دارد که همچون پرنده‌ای در آشیانه‌ای در کنار سنگی آرام گرفته است.

هوش مصنوعی: در تپش‌های دل، نفس را قطع می‌کنیم؛ چون که در این مکان، نه خانه‌ای داریم و نه راه و مسیری برای رفتن به دوردست‌ها.

هوش مصنوعی: سکوت عمیق و بی‌صدا مانند پرده‌ای است که مانع از شنیدن نوا می‌شود، اما امید داریم که این پرده شکسته شود تا آهنگ و خواسته‌های ما بیان شوند.

هوش مصنوعی: در محیطی که امنیت و راحتی وجود دارد، ما به بی‌دلی و بی‌فکری مشغولیم. ای کاش شور و هیجانی که در دل داشتیم، به رنگ و زیبایی گل می‌بود تا نشان‌دهنده حال و روز ما باشد.

هوش مصنوعی: کوشش و تلاش می‌کند، اما زحماتش را بر دوش ما گذاشتند و در این مسیر، حتی چشمی هم به ما نینداخته‌اند.

هوش مصنوعی: این دنیا که هیچ دانشی در آن نیست، میدان درگیری و جدل است و هیچ‌کس نمی‌تواند از آن دور بماند. ما فقط از زخم‌ها و دردهایی که تجربه می‌کنیم، رنج می‌بریم.

هوش مصنوعی: رشته‌های زیادی از امید در یک نقطه به هم گره خورده و به خاطر آن ناامیدی و دلگیری ما بر دو جهان مهر زده است.

هوش مصنوعی: بیدل از سرنوشت ناتوانی در هر گوشه نشانه‌هایی از درد و رنج بر جای گذاشته است، و نشانه‌های فعالیت و تلاش ما به زیبایی و جلوه‌ای خاص نمایان شده است.