هوش مصنوعی: در خیال خود، به چشمان محبوب نگاهی انداخته‌ام که به دل شاد می‌کند. دل تنگ ما با احساساتی پرشور، همچون هزار میکده، با شتاب و شگفتی در پی رنگ و حالتی است که محبوب به ما می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در آستانهٔ عدم، یعنی در مرز بین وجود و نبود، به دنبال آرامشی هستیم که هیچ چیز نتواند ما را به دردسر بیندازد و عواطف ما را بسوزاند. ما می‌خواهیم در امنیت قرار بگیریم تا از شعله‌های مشکلات دور بمانیم.

هوش مصنوعی: ما با دل‌های شکسته از این باغ رفته‌ایم. لحظه‌های گذرا و شتابان، حتی اگر تمام خون ما هم شود، نمی‌تواند به گرد پاهای ما که در حال توقف‌اند برسد.

هوش مصنوعی: کسی که از طبیعت متاثر شود، چگونه می‌تواند به عظمت رزم ما نزدیک شود. ای نفس خنک‌کننده، از نقل‌قول‌های غیرت جنگ ما دلسرد نباش.

هوش مصنوعی: در جهانی سرشار از جادو و زیبایی، از آسیب دیدن دل و دلشکستگی خود در شب‌های غمگین نترس؛ خواب پری را از داستان‌های شیرین ما دور مکن.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ارزش و משמעות وجود انسان اشاره می‌کند. او می‌گوید که جواهر گرانبهایی از هر دو جهان در خاک وجود و نفس ما نهفته است. در حالی که ما در این دنیا به ظاهر سبک و بی‌وزن به نظر می‌رسیم، اما در واقع، ارزش واقعی ما به چیزی بسیار بزرگتر و باارزشتر مرتبط است که قابل اندازه‌گیری با ترازوی معمولی نیست. به نوعی، این نشان‌دهندهٔ عمق و اهمیت وجود و روح انسان است.

هوش مصنوعی: از دل ناامید و غمگین، ناله‌ای برنخواسته است که طاقت و توانم را از بین برده. صدای مطرب چنگ را از گره‌های تابیده‌ی ابریشم ما ببر.

هوش مصنوعی: سخنانی که ناشی از شدّت احساسات و شیفتگی است، از زبان جرأت و شجاعت ما بیرون می‌آید. اگر تو نگاهی بیندازی و مژه‌هایت را بشکنی، ما به مانند پروازی در مسیر عشق، با عشق و جستجو به دنبال هدفمان خواهیم رفت.

هوش مصنوعی: چرا به خواب و خیال‌های گذشته و آینده فکر کنیم و خودمان را مشغول آرزوهای بیهوده کنیم؟ به هزاران رشته و زنجیر، تقدیر تو در دستان ماست.

هوش مصنوعی: از غبار غم و اندوه نمی‌توان به دل نازک و حساس خود آسیب رساند. اگر آبشاری جاری شود، خود آن برای شستن آینه کثیف کافی است.