هوش مصنوعی: زندگی به‌گونه‌ای در انتظار ماست که اگر خوب دقت کنیم، می‌بینیم در واقع مرگ به سراغ ما آمده است و ما در حال نزدیک شدن به پایان خود هستیم.

هوش مصنوعی: دل چقدر بریده و شگفت‌انگیز است که می‌تواند انگور را از ریشه بکند و تاک را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: ما عشق و دیوانگی را تا اوج آسمان بردیم و مانند سپیده صبح، خنده‌امان پایان یافت.

هوش مصنوعی: ما در این دنیا به خاطر قیامت و روز حساب، نگرانی‌ها و ترس‌های زیادی را تحمل می‌کنیم، اما در واقع دلیل آن همه اضطراب و نگرانی ما، مرگ نیست.

هوش مصنوعی: باد صدای دردمندانه ما را به کوهستان می‌برد و کسی را نیست که در درد عشق ما شریک باشد.

هوش مصنوعی: در بزم عشق، کسی که برای ما پذیرایی می‌کند، قنادی نیست که فقط به فکر خوش‌گذرانی باشد. نباید فکر کنی که ما به سادگی هستیم یا سرسخت و خشن.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به ما می‌گوید که بین تیره و روشن زندگی تفاوتی وجود ندارد و این فقط به نظر می‌رسد. کافیست که چشم‌های زیبای محبوب ما را ببیند تا تمام مشکلات و دردها فراموش شود.

هوش مصنوعی: در پایان، تنها چیزی که اهمیت دارد این است که به فکر خود فرو برویم، زیرا مانند شمعی که خود را می‌سوزاند، ما نیز در دنیای پیچیده‌ای غرق می‌شویم.

هوش مصنوعی: بر آینه‌ای که نشان‌دهندهٔ عکس‌های ماست، ضربه نزن و آن را صیقل نده؛ ای کسی که تلاش می‌کنی و می‌خواهی نگاهی خشک و خالی به ما بیندازی، عرق و شرم ما را برطرف کن.

هوش مصنوعی: بیدل، به خاطر درد عشق، بارها اشک ریخته و این اشک‌ها، به دامان پاک ما قدم گذاشته و آن را تر کرده است.