هوش مصنوعی: زمانی که بوی گل به مشام رسید و زیبایی‌های بهار نمایان شد، من خودم را از نمایش و جلوه‌گری کنار کشیدم و به دنیا نشان ندادم.

هوش مصنوعی: تصور بیهوده‌ی من درباره‌ی دو روز زندگی‌ام، در واقع یک سود بزرگ است زیرا در این دنیا، چیزی که در واقعیت وجود دارد، بیشتر از توهمات من اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و شادی زندگی اشاره دارد، اما به خاطر سکوت و عدم بیان احساسات خود، با مشکلی مواجه شده است. این احساسات نهفته، به نوعی حاکی از نارضایتی از عدم ابراز عشق یا شادی است. وقتی فردی درون خود دنیایی از خوشی و عشق داشته باشد اما نتواند آن را ابراز کند، به نوعی از نعمت‌ها و زیبایی‌ها محروم می‌شود.

هوش مصنوعی: به رنگ سایه از جمعیتمان چیزی نگو و نپرس؛ که عمرم مثل خواب گذشت و یک لحظه هم آرام نداشتم.

هوش مصنوعی: وقتی که زخم‌های دل زیاد دارم و نمی‌توانم از غم‌هایم حرف بزنم، تنها یک لبخند از خود نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من از یاری همراهانم نتوانستم کمکی بگیرم؛ مانند زنگی که هزاران دشت را با صدای خود درنوردیده، من هم با ناله‌ای به پیش رفتم.

هوش مصنوعی: آرزو و خواسته‌های بزرگ نیاز به تلاش و تلاش در خود دارد و از آنجا که من ناامید بودم، نه امید و نه دل و جانی برای رسیدن به آرزوهایم نداشتم.

هوش مصنوعی: زندگی چه لذتی می‌تواند داشته باشد، ای خدا، وقتی که عمر من سراسر پر از ضرر و بدون هیچ فایده‌ای گذشته است؟

هوش مصنوعی: من از شکل ظاهری که نشانه‌ی ناتوانی عقل و شعور است، جز خاک چیز دیگری نمی‌توانم به عدم اضافه کنم.

هوش مصنوعی: تو می‌توانی به هر شکل و عنوانی که می‌خواهی درآیی، اما در آن دنیای خالی و بی‌محتوا، تنها چیزی که باقی مانده من هستم.