هوش مصنوعی: به خاطر یاد نرگس او، در هر سو لباس احرام می‌پوشم، زنگ‌ها را از شتر می‌گیرم و بسته‌های بادام را آماده می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به قاصدی اشاره می‌کند که پیغام عشق و حسرت دیدار را می‌برد. او از شدت احساس و حسرت در حیرت به سر می‌برد و به خاطر این احساس، حتی آیینه را به پیغام خود وصل می‌کند تا احوالش را بهتر نشان دهد.

هوش مصنوعی: هر فردی در باغ زندگی‌اش به نوعی از خودبزرگ‌بینی و غرور دست می‌یابد. من هم به امید دستیابی به نتیجه دلخواه، به آینده‌ای بی‌پایه و اساس فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: صبحی که آزاد شوم، شبنم‌های صبحگاهی در نظرم جلوه می‌کنند، و از همان آغاز این رطوبت، بر پیشانی‌ام در انتهای کار، نشانه‌ای می‌زنم.

هوش مصنوعی: من در این ویرانه، نفس می‌زنم و هم‌چنان حسرت صیاد پشیمانی را دارم که از چیدن‌ها بازداشته شده است. همین طور می‌خواهم دامم را بپندارم و آماده‌ام برای گرفتار کردن آنچه که می‌خواهم.

هوش مصنوعی: اگر در طبیعت من مشکلی وجود داشته باشد، نمی‌توانم از عواطف و احساساتم به راحتی بالا بروم. بنابراین، با توجه به توانایی‌هایم، سعی می‌کنم حداکثر استفاده از فرصت‌ها را بکنم تا به هدفم برسم.

هوش مصنوعی: دیوانگی ناشی از اندیشه‌های بی‌هدف، از حال ناسالم من نمی‌کاهد. اگر به خودم بپیچم و درون خودم غوطه‌ور شوم، محتوای زیبای جام شراب را درک می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این محیط تاریک، می‌خواهم راهی برای پرواز پیدا کنم و مانند طاووس، از هیچ به زیبایی تبدیل شوم. برای این کار، بر تنم زینت‌های گلین می‌زنم.

هوش مصنوعی: در صبح، احساس شوق و شادی فراوانی دارم، اما این احساس هیچ‌گاه به واقعیت نمی‌رسد. چون در شب به خواب عمیقی فرو می‌روم و در آن زمان، هر چیزی را که ممکن است خوشحالم کند، فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: حیا نمی‌گذارد آبرویم خراب شود و من به خاطر حرص و آز خود، برای این یک قطره آب، عمری است که درگیر مشکلات شده‌ام و سعی می‌کنم پل‌های پشت سرم را نسازم.

هوش مصنوعی: اگر اینگونه است، بیدل، من با جرات به اوج شهرت‌ها می‌روم و مانند سنگی در انتهای زنجیر نامم را به آن می‌بندم.