هوش مصنوعی: من دیگر دستاویزی ندارم که در شب‌های تاریک به دنبال طلب بگردم، مگر این‌که بتوانم خوشی و شادی را به وجود آورم.

هوش مصنوعی: من در گفت‌وگو می‌مانم تا کی، در حالی که قلبم همچون قایق در توفانی بی‌رحم قرار گرفته است. حیا را کنار می‌گذارم تا از لب خاموشم، درخواست وصالی به دریا کنم.

هوش مصنوعی: اگر من لب‌هایم را به هم بزنم، کلمات و عبارات موجود به طور غیر مستقیم به یکدیگر مرتبط می‌شوند و به این ترتیب هماهنگی میان دو مصرع ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: در برابر خوبی و بدی چه بگویم وقتی که حیا و شرم مانع من می‌شود و باعث می‌شود که در اعتقاداتم دچار تردید شوم. اگر دل مرا به چیزی وابسته کنم، به زحمت می‌توانم به آنچه که درست است پایبند بمانم.

هوش مصنوعی: حالت و روحیه humble من با غرور سازگار نیست. پیشانی‌ام با اشتیاق به سجده می‌رود و من در این حالت، لباس ادب بر تن می‌کنم.

هوش مصنوعی: از طبیعت موج، گوهر نرم و آرامی به وجود نمی‌آید. بنابراین، اگر در خودم راستی و مردانگی وجود داشته باشد، در زمان خشم هم، اگر لازم باشد، بر خودم کنترل دارم.

هوش مصنوعی: دل بی‌درد دیگر چه زمانی باید درگیر هوس‌ها و آرزوها باشد؟ کاش جنون و دیوانگی به قدری شدت بگیرد که این شیشه را بشکند و من هم راهی برای رهایی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا، زیبایی و نظم خاصی در کلام دیده می‌شود که هیچ‌کس نمی‌تواند آن را به خوبی درک کند. حتی لحظات توقف من نیز به انتخاب دقیق واژه‌ها و عبارات کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: ای اشک نجات‌دهنده، گریه‌های مستی‌ام مرا نابود می‌کند. می‌خواهم چند خوشه انگور بر مژگان بی‌نم خود بیاویزید.

هوش مصنوعی: من به وضعیت خودم این‌قدر اهمیت می‌دهم که اگر در روز قیامت روزی خود را نشان دهم، مانند گلی که در صبح می‌شکفد، بخواهم خود را از دید دیگران پنهان کنم تا شبی باشد که در آن تنها باشم.

هوش مصنوعی: ذهنم از موضوعات مختلف قابل تحریک نمی‌شود، فقط زمانی که درباره مینا صحبت می‌کنم لب به کلام می‌آورم و احساسم را بیان می‌کنم.