هوش مصنوعی: در صبح زود، به خاطر زیبایی و شرم صورت تو، نوری را به دنیا آوردم و به زمین رنگ و روشنایی بخشیدم، گویی آفتاب را به خود آوردم.

هوش مصنوعی: با یک فنجان، هزار حجاب را کنار زدم و تبسمی شبیه سحر کردم و گفتم که آفتاب را به او رساندم.

هوش مصنوعی: من به جایی نامشخص و خیالی هدایت شدم، از دنیای واقعیت دور شدم و به حالتی رسیدم که هیچ کنترلی بر انتخاب‌هایم ندارم.

هوش مصنوعی: تلاشم برای راحتی این است که با تمام ناتوانی‌ام، مثل یک شمع، با اشک و حسرت از خودم گذشتم و توانستم کسی را به خواب ببرم.

هوش مصنوعی: پیام فرشته به یقینم نرسید، اما وقتی که به تصویر آینه نگاه کردم و به خودم برگشتم، توانستم پاسخ را برسانم.

هوش مصنوعی: در یک حدیثی که خواندم، از عدم وضوح و تردید سخن گفته شده و من این نکته را به گوش همه مردم جهان رساندم که عذاب در انتظارشان است.

هوش مصنوعی: معنای واقعی و اصیل وجودی من هیچ ارزشی نداشت و تنها چیزی که به من یاد داد، احساس پشیمانی بود که مرا به هرگونه عذابی درون آتش انداخت.

هوش مصنوعی: وقتی که شمعی در دنیای خاکستری من نیست و آرامشی برای ذهن آشفتم وجود ندارد، نهایتاً به نور مهتاب رسیدم.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش طبیعت، بیشتر از این نمی‌توانم به تو نگاه کنم. این محدودیت باعث شده که تا حدی از پرده پنهان شوم.

هوش مصنوعی: در شب، چراغ خاموشی که به انتظار صبح است، امیدی ندارد و من دعای خود را به دعای مستجاب رساندم.

هوش مصنوعی: با احساس عشق، احساس ناتوانی کردم و در حالی که هیچ تلاشی نداشتم، به خواسته‌ام رسیدم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم مثالی از یقین و صداقت بنویسم که همچون خطی زیبا باشد، چرا که شک و تردید، همچون خراشی بر روی هر نوشته‌ای، اثر خود را باقی می‌گذارد.