هوش مصنوعی: بختم را در هر دشت و کوچه‌ای به دور از در آن مکان گرداندم و امیدوارم که دوباره به آنجا برگردد.

هوش مصنوعی: من سرنوشتی دارم که این روزگار بی‌رحم، مانند شمعی در شب تار، قبل از اینکه دیگران از سپیده‌دم باخبر شوند، مرا از سحر آگاه کرده است.

هوش مصنوعی: در کارگاه مخمل، احساس دردی وجود دارد که گویی خون می‌ریزد و خواب بیدار است. اگرچه بدن را به این سو و آن سو می‌چرخانم، اما درد و احساس ناراحتی همچنان باقی است.

هوش مصنوعی: عشق برای من مانند سم است، اما خوشبختی و شوق به من این قدرت را می‌دهند که کوهی از یاقوت را در دل خود تحمل کنم.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات خاک (که نماد فقر است) به رنگ صبح در می‌آید و من از اینکه بخواهم به بی‌نیازی پناه ببرم، نگرانم.

هوش مصنوعی: ای قناعت، به دامن من بیا و کنارم باش، چون چشم طمع و حرص، فقط به یک کاسه کوچک هدایت می‌شود؛ مبادا که مرا در به در کند و دچار سردرگمی و بی‌قراری نماید.

هوش مصنوعی: آنکه بدون بال و پر در قفس زندگی می‌کند، برای من آب و دانه می‌آورد و همۀ نیازهایم را تأمین می‌کند.

هوش مصنوعی: من شیشه‌ها را خالی کردم، اما هنوز ظرفی هست که کم است. دل من باید بشکند تا بتوانم به ویرانه‌ای دیگر برسم.

هوش مصنوعی: از ضعف و ناتوانی به آرامی مانند شمعی که در حال ذوب شدن است، به خشم و عصبانیت می‌افتم، اگر به یاد شکسته شدن گذشته بیفتم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از خودگذشتگی داشته باشم و به دوستانم کمک کنم تا این سلام من سرد و خشک نشود.

هوش مصنوعی: من از باغ عدم، رنگ امیدی را همچون حنایی که بی‌دلی پروریده باشد، به ارمغان آورده‌ام و گرد آن دور می‌گردم.