هوش مصنوعی: زندگی تنها به رنگ و بویی که عدم ارائه می‌دهد محدود است، و این سفر و پرواز به هر نقطه‌ای که برسد، از سرنوشت عدم نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: زمانی که صبح فرا می‌رسد، زیبایی‌ها و جنبه‌های تازه زندگی مانند آثاری از یک هنرمند در آسمان ظاهر می‌شوند. در این باغ، غیر از نفس کشیدن، عدم (عدم وجود) چه چیز دیگری می‌تواند پرورش یابد؟

هوش مصنوعی: من در آشیانه‌ای در آسمان‌های دور زندگی می‌کنم و نگرانم از آن روزی که عدم و نیستی دامنم را گرفته و مرا به زمین آورد.

هوش مصنوعی: هر کدام از تجربه‌ها و احساسات مانند شادی یا اندوه، چه فصل‌ها مثل پاییز یا بهار، به نوعی وجود دارند و در زندگی ما تأثیر می‌گذارند. در نهایت، هر آنچه که باقی می‌ماند، عدم و بی‌وجودی است.

هوش مصنوعی: پیام‌رسان دنیای خیال من، از اینکه در کدام نقطه هستم نپرس، زیرا او هر کجا که باشم مرا بازمی‌خواند و به سوی عدم می‌فرستد.

هوش مصنوعی: در این بیت تصویری از حالتی درونی و معنوی ارائه شده است. شاعر به وضعیتی اشاره دارد که در آن، تجربه‌های داخلی و جستجوی حقیقت باعث جدایی از خود و واقعیات زندگی می‌شود. این جدایی و حیرتی که ایجاد می‌شود، نشان‌دهنده‌ی تلاشی برای رسیدن به فهم بالاتر و پاک‌تر از زندگی است، اما در عین حال، انسان را در حالتی از سردرگمی و کدورت قرار می‌دهد. در نهایت، بیان می‌کند که این حالت، سال‌هاست که او را از خودش دور کرده و به نوعی عدم را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: در یک لحظه، فقط یک اظهار وجود دارد و در عوض، جهانی از غبار و ابهام به وجود می‌آید. ما، با چشم‌هامان، چگونه می‌توانیم بیشتر از این، حقیقت را پنهان کنیم؟

هوش مصنوعی: مرگ نیز از مشکلات بهشت و جهنم در امان نیست. ای کاش این گرد و غبار وجودی که داریم، به عدم و نیستی برساند.

هوش مصنوعی: ما و من هیچ کاری نکرده‌ایم که باید در موردش فکر کرد. او (نویسنده) زندگی‌ام را به‌گونه‌ای می‌نویسد که عدم آن را می‌خواند.

هوش مصنوعی: مانند بوی گل که از وجود ما زایل می‌شود، کسانی که در سرما و سختی هستند نیز از خود می‌گیرند، اما در نهایت آنچه را که عدم (نیستی) به دست می‌آورد، به شمار می‌آورد.

هوش مصنوعی: این دهان که هیچ نشانی از خود ندارد، خیلی صحبت می‌کند. اما عقل و هوش در اینجا معذور و غافل هستند و نمی‌توانند چیزی را دریابند.

هوش مصنوعی: من خاک هستم و در دستان بیدل، جوهر خالص وجود کجا است؟ اگر همه چیز در هستی جمع شود، باز هم عدم چیزی نمی‌داند.