هوش مصنوعی: در باغی که با زیبایی آن گل‌های وحشی مجذوب شده بودم، هنگامی که چشمم را باز کردم، به اندازه یک مژه از خودم دور شدم و در آن فضا غرق شدم.

هوش مصنوعی: حس آزادی من آنقدر شدت نداشت که بتواند رنگی جذب کند و به شوخی بیفتد. بوی من هم به آسمان رفت.

هوش مصنوعی: هر کس که من را می‌بیند، به حال و وضع من دقت می‌کند و من به خاطر وضعیت خود به حالت نشسته بر روی زانوی خود درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: ای کاش که بلندی مقام و اعتبارم به سادگی یک رد پا تبدیل می‌شد. من در آسمان زندگی‌ام به اندازه‌ای شکوفا شدم که با همه دنیا یکدست و همسان شده‌ام.

هوش مصنوعی: وضع ما به اندازه‌ای نابسامان است که آسمان نمی‌تواند برای ما آرزوی سلامتی کند، و حالتی که داریم باعث شده است که آرامش‌ها و امنیت‌ها به طرز عجیبی از بین برود و درگیر گفت‌وگو شوم.

هوش مصنوعی: نگران نباش که از قامت پیری چه درسی می‌توان گرفت، زیرا با گذشت زمان، تنها نشانه‌های فنا و زوال بر جا می‌ماند و من به آرامی به زیبایی و شگفتی خود دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: اضطراب و دلتنگی‌ام به پایان رسید و به دل طبیعت و فضای آزاد سفر کردم، زیرا آنقدر به تماشای آهوها نشسته‌ام که خودم مثل آن‌ها احساس آزادی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به یادم آمد که در مسیر تو، شور و شوقی به وجود آمد که مانند اشکی که از چشمانم سرازیر می‌شود، تمام وجودم را در بر گرفت و مرا سرشار از احساس کرد.

هوش مصنوعی: بلبل از شناخت گل درس می‌آموزد. من هم از سخنان شیرین تو، تا این حد شگفت‌زده و خوشحال شدم.

هوش مصنوعی: در چه اندیشه‌ای فرو رفته‌ام، ای خدا که مانند ماه نو به دنبال پیدا کردن کسی هستم، ولی برای این کار ابتدا زانو زده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل هر ذره من، طوفانی از دیدار تو وجود دارد و تنها چیزی که دارم، جوهر آیینه است که به خاطر او به غبار تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: کاهش‌های من، بیدل، به خاطر انتظار است. من پیغامی برای آن گیسو دارم که من هم به اندازه او دگرگون شده‌ام.