هوش مصنوعی: حیف است که تو تنها یک ساز هستی و من به‌دلیل آهنگ تو به‌این حال درآمده‌ام. چقدر زیبایی تو من را تحت تأثیر قرار داد و باعث شد تغییر رنگ دهم.

هوش مصنوعی: بی تو، من به هیچ چیز تبدیل می‌شوم و حتی اگر همه زیبایی‌ها هم بر چهره آینه بتابد، تنها عرق ننگ و شرمندگی من را می‌سازد.

هوش مصنوعی: سرکشی‌ها و نافرمانی‌های جوانی‌ام باعث شد تا پیری به سراغم بیاید. ناله و زاری برایم بی‌فایده است، چون بدون همدلی و همدردی، احساس درونی‌ام را نشان نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: ترس و هراسم باعث شد که اجزای جهان به هم بریزد و در این بیداد، خون و درد ناشی از آن مرا به سمت خود کشید.

هوش مصنوعی: من به دنبال یک جرعه از شراب هستم که مرا به پرواز درآورد. تجربه‌ای داشته‌ام که اگر آینه‌ای رنگین شوم، بی‌تردید انعکاسی از آن گردشی که کرده‌ام را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی در اثر آتش عشق خاموش شدم، فهمیدم که ادب و احترام را نمی‌دانی، بنابراین از دامن تو دور شدم و بدون هیچ مانعی آزاد شدم.

هوش مصنوعی: بسیاری از باورها و یقین‌ها به خاطر فریب و توهم از بین رفتند و چیزهای زیادی از میکده (جایی که شراب‌خواری می‌شود) تباه شد تا من به این عیب و ننگ دچار شدم.

هوش مصنوعی: حیرت‌ها و زیبایی‌هایم در آینه‌ای محصور بود. به محض اینکه پلک زدم، رنگ و روحی تازه به دو جهان بخشیدم.

هوش مصنوعی: این بیت به همین معناست که من در برابر این دریا و امواجش، مانند یک قطره‌ی کوچک هستم. وقتی که به تو فکر می‌کنم و وجودت را احساس می‌کنم، به قدری مجذوب می‌شوم که گویی به سنگی تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که بدون پر و بال است، در همه جا در قفس محصور شده. من هم به دلیل کمبود جنون، به فردی با فرهنگ تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: من به مانند غنچه‌ای هستم که آرزوی در آغوش گرفتن گلی را دارم و تمام وجودم را به یاد تو به تصویر کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: در آغوش حباب، من احساس خفگی می‌کنم و این درد، پاداشی است برای این که به خودم توجه کرده‌ام و نفس‌هایم را محدود کرده‌ام.