هوش مصنوعی: وقتی مانند حبابی شدم که به عمق این دریا می‌روم، پرده چشمم را کنار زدم و نسبت به خودم آگاه شدم.

هوش مصنوعی: در دنیای آزادی، به دلیل تنش و هیجان زیاد، احساس خستگی می‌کردم. پس تصمیم گرفتم لباس گشادی به تن کنم و به طبیعت بروم.

هوش مصنوعی: من از شوخی‌های تو تنها به این نتیجه رسیدم که نامت را به آشکارترین شکل ممکن بیان کنم، چرا که به قدری تحت تأثیر شراب و حال و هوای آن هستم که دیگر نمی‌توانم خود را پنهان کنم.

هوش مصنوعی: در دنیای بی‌خود و بی‌خبر، حال من را درک کرده‌اند. هر جا که سرگردان و گمشده هستی، من دوباره پیدا شدم.

هوش مصنوعی: هر تار موی من جلوه‌گاه دیدار و تماشا بود و در نهایت، مانند شمع که تمام وجودش صرف نوردهی می‌شود، تمام وجودم را صرف تماشای تو کردم.

هوش مصنوعی: خاموشی‌هایم در نهایت همه را تحت تأثیر قرار داد و موجب خوشحالی دل‌ها شد. بالاخره من از کنترل نفس خود به وضعیت صبح قیامت رسیدم.

هوش مصنوعی: آن وحدتی که نمی‌توان با کلمات توصیفش کرد، بسیار دل‌نشین و زیباست. وقتی از بسیاری چیزها رها شدم و تنها شدم، به عمق این وحدت پی بردم و حس کردم که نام‌ها و صفات نمی‌توانند در بیان آن به من کمک کنند.

هوش مصنوعی: درد و رنج فریبم را نپرس، از راز نادیدنی من. هر چه تلاش کردم، به جایی نرسیدم و دیگر هیچ‌کس را به رازی که در دل دارم، راهنمایی نکردم.

هوش مصنوعی: شمعی که در جمع دوستان می‌درخشد، از روشنایی‌اش به دیگران روشنگری می‌بخشد. هر چقدر از وجود من، زیبایی و روشنی به دیگران رسید، من نیز بینا و آگاه شدم.

هوش مصنوعی: من از دست خودم بیرون رفته‌ام و حالا آنقدر در خودم غرق شده‌ام که روز دیگر شبیه آینده‌ام می‌شوم.

هوش مصنوعی: فقر در نهایت خودش را از جیب کسانی که به ظاهری بی‌نیاز هستند بیرون کشید و احتیاجم به حدی رسید که دیگر احساس نیاز نمی‌کردم.

هوش مصنوعی: هرچند که تقدیر و سرنوشت به من آسیب رسانده و درد و رنج زیادی را متحمل شده‌ام، اما این تجربیات باعث شده‌اند تا بتوانم احساسات و افکار درونم را به زبان بیاورم.