هوش مصنوعی: من دلی از آزادی پر کردم و از مرزهای قفس عبور کردم. خواستم زیبایی را در چهره معشوقه‌ام به تصویر بکشم و به همین خاطر به فرشته‌ای شبیه شدم.

هوش مصنوعی: در سکوتی عمیق، با نوعی بی‌گفت‌وگو مواجه شدم که ناگهان احساس شجاعت کردم و تصمیم گرفتم چیزی بگویم، اما در نهایت تنها و بی‌کلام باقی ماندم.

هوش مصنوعی: در افکار و خیالات خود، در بند صد نوع وابستگی و طلسم هستی هستم. وقتی چشمم را باز کردم، متوجه شدم که به دنیای مادی و وابستگی‌های آن آلوده شده‌ام.

هوش مصنوعی: آسمان زمانی با من آرامش داشت که من ساکت بودم، اما وقتی که ناله‌ای کردم، به تیره‌گی و غبار موجود در دنیا دچار شدم.

هوش مصنوعی: از تازگی بهاری بهره‌مندیم، اما بوی آن را حس نمی‌کنیم؛ گویی رنگی بر روی زخم‌هایمان کشیده شده و به تدریج از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: صبح تنها نوایی از خورشید است و من در هر جا که بروم، حضور تو را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: علاقه‌ام به فقر باعث خجالت من شده است. اگر به خاطر احترام و تواضع، زیبایی‌های دنیا را بدست آورده‌ام، آن را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر زندگی جشن و نمایشگاه باشد و نوشیدنی‌اش در آسمان وجود داشته باشد، لذت‌ها به‌راحتی در دسترس خواهند بود. من هم به دنبال آن لذت‌ها و خوشی‌ها شدم.

هوش مصنوعی: در هر سخن و رنگی که بیان می‌شود، همواره دلیلی وجود دارد و در نهایت، به آرامی و سکوت می‌رسیم. در پایان، آنچه گفته شده به چالش زبان و بیان منتهی می‌شود.

هوش مصنوعی: در حیرت از زمین‌گیری نگه، چاره‌ای وجود ندارد. این بیابان به قدری تنگ شده که من فقط نقش پا شده‌ام.

هوش مصنوعی: بیدل از بی‌نظمی و سردرگمی چگونه می‌توانم خارج شوم، در حالی که من دچار آشفتگی بودم و به مانند خاک در صحرا گمشده‌ام.