هوش مصنوعی: به جمعی که پر از زیبایی و خرم بود رفتم و خودم را از دنیای خودم جدا کردم. در آنجا از شیشه‌ای رنگی استفاده کردم و با دختری زیبا نوشیدنی نوشیدم.

هوش مصنوعی: دل پاک و بی‌نیاز من نیازی به بیان کمالات ندارد، زیرا در جستجوی حقیقت و زیبایی، در حیرت و شگفتی عمیق فرو رفته‌ام و برای یافتن جوهر اصلی، از صد آینه عبور کرده‌ام.

هوش مصنوعی: افراد خشک و بی‌احساس، در عمق دانش غرق شده‌اند و به اندازه‌ای بر روی صفحات ادبیات و معانی آب لطیف نظم نوشته‌ام که به نظر می‌رسد این نوشته‌ها را با آب تهیه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: برای آنکه زیبایی و جذابیت قد و قامت تو را برسانم، از پر پرنده‌ای به نام قمری بهره گرفتم و از خاکستر درخت سرو استفاده کردم تا چهره‌ات را توصیف کنم.

هوش مصنوعی: هرگز از دل شکایت نخواهم کرد و در سکوت این دو جام را به هم می‌زنم.

هوش مصنوعی: در دنیای خاکی، من به ناتوانی خود اعتراف می‌کنم و با نشانه‌ای از محبت، حضور خود را در این جمع اعلام می‌کنم.

هوش مصنوعی: شبنم، مانند اشکی زیبا و لطیف، تمام وجودم را پر کرده است. از شدت ناتوانی، در یک قطره احساساتی مانند گوهر غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: بدون تو لحظه‌ای آرامش نداشته‌ام، همان‌طور که اسپند بر روی آتش می‌سوزد، من نیز در عذاب بوده‌ام و با ناله‌ای دل‌خراش پرواز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر این که صبح زود به ملاقات تو کم فرصت بودم، اشتیاق من به حدی سوخت که نتوانستم حتی به اندازه یک نفس عمیق هم بزنم.

هوش مصنوعی: من برای شادی و جشن به فکر روشن کردن چراغ‌ها بودم، اما به جای آن، فقط کاه و خاشاک جمع کردم و آتش روشن کردم.

هوش مصنوعی: من به طور بی‌دلیل و بدون فکر، اجزای وجودم را به زمین افکندم؛ چون رنگ‌های گلبن، از شکست عشقی که خورده‌ام، شیشه‌ای از شراب ساخته‌ام.