هوش مصنوعی: دیروز، به خاطر زیبایی بهار، احساساتی در من شعله‌ور شد و به این دلیل، سرم را بالا کردم. در این لحظه، گل‌ها و سنبل‌ها مانند شمع‌ها از دل شادابی من بخار برخواستند.

هوش مصنوعی: من از سر تا پا غرق در نشئه و سرخوشی هستم و این حالت را ناشی از ناکامی‌هایم می‌دانم. هرچه آرزوهایم بیشتر به خون نشست، من همچنان جامم را پر می‌کنم و مشغول نوشیدن هستم.

هوش مصنوعی: در باغ گلستان، شبنم من نه رنگی دارد و نه بویی، زیرا دود غلیظی به چشمانم حمله‌ور شده است.

هوش مصنوعی: در آسمان که پر از فقر و تنگدستی بود، هیچ جا برای استراحت پیدا نمی‌شد. همانند ماه نو که به نازکی و لاغری شباهت دارد، روی کناره و لبه‌ای قرار گرفتم.

هوش مصنوعی: من از وسایل و وابستگی‌های دنیا چشم‌پوشی کردم و در یک حمله ناگهانی به این جمعیت صف‌آرا شده، نفوذ کردم.

هوش مصنوعی: هر قسمت از این باغ به نوعی نغمه‌ای را به من می‌دهد و هر جا که رنگی به هم می‌خورد، آهنگ آن را احساس می‌کنم و من به پرواز درمی‌آیم.

هوش مصنوعی: عاشقانی که درد عشق را تحمل می‌کنند، مانند صبحی که گویی طلوع کرده‌اند، آماده‌اند تا از فنا و زوال یاد بگیرند. همه‌گیر شده است که من هم در این درس، سهمی از نوشته‌هایم را به ثبت رسانده‌ام.

هوش مصنوعی: دوستان قدرتمند، بدانید که استغنای دل و بی نیازی من قابل درک است. من با همین یک زخم کوچک، بر هزاران مقام و منصب غلبه کردم.

هوش مصنوعی: در مسیر رسیدن به هدفم، احساس پشیمانی و سرزنش می‌کنم و اگر تنها کمی به خودم توجه کنم، متوجه دستوراتی می‌شوم که به من کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: در صبحی که نور و روشنی در دنیای وجودم کم رنگ بود، با یک حرکت، چین و چروک‌های سنگین زندگی را کنار زدم.

هوش مصنوعی: من شعله‌ای خاموش و ناامید هستم که هر کجا بر زمین بنشینم، از خودم تنها خاکستر به جا می‌گذارم.

هوش مصنوعی: دل من که مانند گل لاله از عشق پر شده، با حسرت و درد عشق به در خانه ‌اش ضربه‌ای زدم.