هوش مصنوعی: من از زیبایی او به حالت بی‌خود شدگی دست زدم و خودم را کنار گذاشتم، به گونه‌ای که چهره‌ام را با نقابی پوشانیدم.

هوش مصنوعی: وحشت من موجب شد که تمامی امکانات را به نابودی بکشاند، همانند گلی که از حرارت آتش، به پر و بال خود رنگ می‌بخشد و پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من پر از زخم و جراحت است، مانند دریایی که در انتها به امواج می‌زد. این احساسات عمیق را روی صفحه کاغذ با قلمی مملو از درد و غم حک کردم.

هوش مصنوعی: من از اینکه به عمق معانی جهان فکر نکردم غافل بودم و فقط به الفاظ خوش و زیبا توجه داشتم. در این میان، بر سر شوق و ناز به دلخواسته‌ای ورود کردم که شاید نامحرمانه باشد.

هوش مصنوعی: من در حالتی شاداب و سرمست هستم و حال و هوای خوشی دارم. از من دربارهٔ آرزوها و خواسته‌هایم نپرس، زیرا در دل خود شوری و شگفتی دارم و از زندگی لذت می‌برم.

هوش مصنوعی: زندگی مانند شرابی سنگین و گران، بار سنگینی را به دوش می‌کشد. اکنون این بار را همچون سنگی از روی تابلوی مزار خود، بر سر گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: این سخن به بیان حالتی می‌پردازد که انسان در شرایط سخت و بحرانی قرار دارد. گویا از یک مکان پر از درد و رنج به یاد می‌آورد که در آنجا، از بی‌تابی و التهاب، جانش در خطر است. او در این میان به آرامش و راحتی فکر می‌کند و می‌گوید که چگونه در این وضعیت، خود را از غفلت و بی‌خیالی نجات دهد. در واقع، او تمایل دارد تا از خطری که در پیرامونش وجود دارد، دوری کند و به نوعی از سختی‌ها و چالش‌ها فاصله بگیرد.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان ناراحتی و دردسرهایی می‌پردازد که ناشی از تعامل با افرادی است که به جای حقیقت، افسانه‌سازی می‌کنند. با وجود این چالش‌ها، شاعر تصمیم می‌گیرد به‌طور غیرمستقیم و بی‌توجهی با آن‌ها کنار بیاید و به طوری که گویا حرفش به گوش نرسیده، صحبت کند.

هوش مصنوعی: وجود من به اندازه‌ای ارزش دارد که در نظر کسی با بینش روشن، مانند سایه‌ای در خیمه‌ای، از آثار خودم فراتر رفته‌ام.

هوش مصنوعی: بازدید از دنیای شگفتی‌ها دشوار است، همچنان که اشک چشم بی‌دلیل است. در این سفر، ترس و اضطراب مرا احاطه کرده است.