هوش مصنوعی: مثل شمع که از عدم فعالیت و بی‌حرکتی خسته می‌شود، من نیز به شدت بی‌تاب هستم. هرگاه که دیگران تلاش می‌کنند مرا روشن و شفاف کنند، من مثل آب می‌شوم و به حالت پذیرش و انعطاف درمی‌آیم.

هوش مصنوعی: حیا مانند موجی است که به شوخی و لطافت نزدیک نمی‌شود. اگر رنگ من در حال گردش باشد، احساس بی‌تابی می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم آیا دلم پر از درد شده یا اینکه شعرم به من آسیب می‌زند. این حس شبیه نوا یا ساز است که من در حال نواختن آن هستم.

هوش مصنوعی: ای رفیق، نکن مرا به زانو درآوری؛ چرا که درخت آرزوهایم بدون اشک و ناله، به اندازه کافی سیراب نمی‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از خودم و دغدغه‌هایم فاصله بگیرم و در آرامش قرار بگیرم، به حقیقت ناب و خالصی دست پیدا می‌کنم که از آن غافل بودم.

هوش مصنوعی: خیال وجود من به شکل‌های مختلفی در تلاش است تا واقعیت را بپوشاند، و اگر از محدودیت‌ها بگذرم، می‌توانم به زیبایی و روشنایی دست یابم.

هوش مصنوعی: بار سنگینی از تلاش و اراده را بر دوش دارم و با وجود پیری، خود را از این چاله و چاه بیرون می‌کشم. به دنبال اهداف و آرزوهایم هستم و تلاش می‌کنم تا آنان را به دست آورم.

هوش مصنوعی: در این بیابان که هیچ نشانی از موجودات نیست، اگر به دنبال تاریکی بروم، می‌توانم همچون خورشید درخشان باشم.

هوش مصنوعی: اگر به معبد و کعبه بروم و کسی نتواند قدر محبت و قدردانی را درک کند، احساس ناچیزی در من به وجود می‌آید. اگر در کنار کسی که به او نزدیک هستم، زانو بزنم، تمام وجودم به سمت احترام و عبادت خواهد رفت.

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعری از حس پشیمانی و درد ناشی از عشق و جنون سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که گریه و اندوهش به مانند آبیاری درختان غم است. همچنین، به دلیل این احساسات، به دور خود می‌چرخد و زندگی‌اش مانند چرخ‌های آسیاب در حال چرخش و تکرار است. این توصیف‌ها نشان‌دهنده‌ی عمق حزن و ناامیدی او هستند.

هوش مصنوعی: ننگ بی‌توجهی از ذات من جدا می‌شود، بیدل. در نظر هرکسی که به خود می‌رسم، خواب و آرامش می‌یابم.