هوش مصنوعی: شب‌ها که در انتظار دیدار تو بودم، برای یک نگاه از تو، دو جهان را نادیده می‌گرفتم.

هوش مصنوعی: در جایی ترسناک و غم‌انگیز، دلتنگی و یاد کسی به شدت احساس می‌شد، و من تمام تلاش خود را می‌کردم تا این احساس را به زیبایی و شکوه تبدیل کنم، همچون نگینی درخشان.

هوش مصنوعی: باد همه آن نیرو و قدرتی را که داشتم با خود برد و حالا دیگر نمی‌توانم مانند گذشته نفس آسیب‌دیده‌ام را در پناه خود قرار دهم.

هوش مصنوعی: هر جا که تلاش و خواسته‌ام به ساختن چیزی می‌انجامید، به جای آن همیشه در ترس و وحشت به سر می‌بردم.

هوش مصنوعی: عشق مانند خامه‌ای است که نتوانسته مرا به تسلیم وادار کند، وگرنه از هر یک از اعضای بدنم می‌توانستم نشانه‌ای از خود را به جا بگذارم.

هوش مصنوعی: در جایی که خداوند به من مقام و عظمت می‌بخشید، احساس می‌کردم که به آسمان‌ها صعود می‌کنم و یاد زمین را فراموش می‌کردم.

هوش مصنوعی: هر چه اتفاقات و مشکلات بر سرم می‌آمد، من از تو امیدوار بودم و به فکر آرامش و راحتی تو بودم.

هوش مصنوعی: قبل از این که غم عشق مانند توفانی به سراغم بیاید، برای رنگ و حال دل و دینم اشک می‌ریختم.

هوش مصنوعی: من بارها ناله و فریاد زدم، اما تو متوجه نشدی. ای کاش به جای این همه درد و اندوه، به خاک تبدیل می‌شدم و جزویی از طبیعت می‌شدم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به آرزوهایش اشاره می‌کند و بیان می‌کند که ای کاش او نیز می‌توانست به زیبایی و دقت نظر در تحقیق و بررسی موضوعات نگاه کند. او حسرت می‌خورد که ای کاش می‌توانست مانند آینه، حقیقت را ببیند و دریابد. به نوعی، او از دوری خود از شناخت عمیق و زیبایی‌های واقعی زندگی گلایه می‌کند.