هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای مثل شمع، روشنایی و حقیقت را بروز می‌دادم، با نگاه و اشک‌هایم می‌توانستم تاریکی‌های شب را از بین ببرم.

هوش مصنوعی: در این چمن، چیزی وجود دارد که باعث اضطراب من می‌شود؛ اگر از پا می‌افتادم، می‌توانستم همه چیز را زیر و رو کنم.

هوش مصنوعی: اگر قضا و سرنوشت به من اجازه می‌داد، من به طور از روی محبت و سپاسگزاری، آسمان‌ها را به زمین می‌آوردم و سایه‌های انگور را بر زمین می‌گستراند.

هوش مصنوعی: اگر تو موفق به رسیدن به هدفی شدی، پیش از اینکه به آن هدف نزدیک شوی، احترام و ارادت خود را به موفقیت نشان می‌دادی و با شتاب در رسیدن به آن تلاش می‌کردی.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد زیبایی او، از دل خود آهی می‌کشیدم و رگ یاقوت را با وسایل بی‌ارزش پر می‌کردم.

هوش مصنوعی: زمانی فرصتی بود که در مجالس او، هر بار که او را می‌دیدم، مانند مژگانم که به سادگی می‌تواند چهره را زیبا کند، هزاران دلشکستگی و غم را نشان می‌دادم.

هوش مصنوعی: عنقا، پرنده‌ای افسانه‌ای، به پرواز علاقه‌ای نداشت و نمی‌خواست به اوج‌های بلند برود. او به اندازه‌ای از پرواز دوری می‌کند که احساس می‌کند اگر شاهینی در آسمان باشد، او هم می‌تواند خود را در کبوترخانه‌ای در آسمان پیدا کند. به عبارتی، او ترجیح می‌دهد در دنیای پایین‌تر و نزدیک‌تر به زمین بماند تا به اوج و ارتفاعات دست یابد.

هوش مصنوعی: من به شکار در دشت امکان راضی نشدم، چون اگر می‌خواستم، آسمان هم به حرف من گوش می‌داد و می‌توانست به من کمک کند.

هوش مصنوعی: در این وضعیت که در دشت عرق می‌ریزم و غبار بی‌رحمی و بی‌توجهی به خودم را به جا می‌گذارم، ای کاش کمی رطوبت و تازگی به وجود می‌آوردم.