هوش مصنوعی: چه خوب است که اگر از دلِ غم و ناراحتی‌ام رها می‌شدم، می‌توانستم دامی بسازم برای خودم، مانند دانه‌ای که به خاطر خود از آن خوشه‌ای می‌سازد.

هوش مصنوعی: در بیابانی که دل من به خاطر آرزوی تو پر از شوق بود، آنجا اگر حتی ذره‌ای از جایی به پرواز درمی‌آمد، من هم پرواز می‌کردم.

هوش مصنوعی: در مراسم وصالی که برگزار شده بود، هیچ صدای سرزنده‌ای از من نشنیده می‌شد. من در آنجا فقط به یادآوری رنگ‌های فراموش‌شده بهار مشغول بودم و آن‌ها را صدا می‌زدم.

هوش مصنوعی: در باغ گل هیچ‌کس به حال دل من رحم نمی‌کند و اگر می‌کرد، مانند گلی بودم که در چند جای مختلف گلبرگ‌هایش را باز می‌کردم.

هوش مصنوعی: خلیل، با اراده‌ام مانند شمعی است که از افشای ننگ و رسوایی بیزار است. من نمی‌خواهم که از شعله‌ام، زیبایی‌ها و شگفتی‌ها به بیرون بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: در آن جمعی که زیبایی‌اش می‌درخشید، من که به شدت مجذوب بودم، بی‌خبر از خودم به آینه نگاه می‌کردم و او ناز می‌کرد.

هوش مصنوعی: در صبح، هیجان من و ناراحتیِ روح، به زندگی رنگ و زیبایی می‌دهد. ای کاش من هم می‌توانستم بخشی از این موسیقی شگفت‌انگیز باشم.

هوش مصنوعی: اگر دیوانگی به بیهودگی من شعله نمی‌کشید، می‌توانستم با یک نگه کردن به دنیا، به آن زیبایی و شوقی ببخشم که شایسته‌اش است.

هوش مصنوعی: من طاقت شرکت در جمع را ندارم، اما اگر شرایط مهیا بود، مانند پرنده‌ای آزاد از قفس، با شوق و سرزندگی در باغ حضور داشتم و پرواز می‌کردم.