هوش مصنوعی: اگر چراغی که از نفس من خاموش شده را روشن می‌کردم، می‌توانستم در شب‌هایی که پر از اضطراب است، صبح را به آرامش برسانم.

هوش مصنوعی: در دل آرزو دارم که در غم نامحرمان، فرصتی پیدا می‌کردم تا به خودم بپردازم و از زخم‌های درونی‌ام بیفزایم. ای کاش می‌توانستم با شجاعت بیشتری به این احساسات رسیدگی کنم.

هوش مصنوعی: من نتوانستم از دست خیال‌ها و اوهامم خلاص شوم و به هیچ وجه نمی‌توانم. تا زمانی که قفس را ترک نکردم، نفس و امیدم را به پرواز درآوردم.

هوش مصنوعی: به یاد آن زندگی پرنشاط و بیدار هستم که در حالتی از عدم و در خواب، بدون دیدن شواهد آن، به زیبایی‌اش نگاه می‌کردم.

هوش مصنوعی: از لبخند او که حیا را زیر آن پنهان کرده بود، چقدر غرق در شعف و خوشحالی شدم، مانند کسی که در دریا غوطه‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: ای وای از بی‌احساسی! دیگر وقت را از من نگیر، من برای درد و رنجی که در دل دارم، به‌ شدت تلاش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر استعداد و ذات پاک من به نمایش گذاشته می‌شد، جوهر تنزیه و خلوص وجودم نمایان‌تر می‌گشت.

هوش مصنوعی: این جهانی که از ناامیدی و پستی پر شده است، اگر نردبانی داشت، می‌توانستم آن را به سمت بالا ببرم و تغییر دهم.

هوش مصنوعی: امشب دل من در حال ناله و اندوه بود و اشک‌هایم بر زمین می‌ریخت. به دنبال پیدا کردن جواب معمای آتش عشق، تلاش‌های زیادی کردم.

هوش مصنوعی: من تلاش زیادی کردم ولی به جایی نرسیدم، ای بیدل، کاش می‌توانستم نگاهی به عشق بیندازم که مرا به درد بیشتری دچار کند.