هوش مصنوعی: من در پی هر خواسته‌ای به ندامت و پشیمانی رسیدم و به جای سودی که انتظار داشتم، تنها چند گام به عقب رفتم و دستانم را زخمی و آزار دیده کردم.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی‌ام یک حس مشترک و عمیق وجود داشت، که مانند گل به آرامی شکوفا شد و من احساسات مختلفی را تجربه کردم.

هوش مصنوعی: من بدون گفت و گو با بزرگ‌ترها از خودخواهی خود عبور نکردم و تا زمانی که به حلقه‌ و جمع این گروه نپیوندم، نمی‌توانم به خدمتشان برسم.

هوش مصنوعی: من از زمین و اساس صبرم، لرزیدم و با وفایم، زلزله‌ای به پا کردم.

هوش مصنوعی: نومیدی باعث شد که تلاش کنم و از لحظه‌های پیش رو باخبر شوم، اما ناگهان به مانع برخوردم و کارهایم متوقف شد.

هوش مصنوعی: دل به خاطر جذابیت‌های دنیا بی‌نوا و خاموش شده است. من در این زباله‌دانی، نشان از نفرت از کارهای دنیوی را مشاهده می‌کنم.

هوش مصنوعی: به هنگام کنترل و خویشتنداری، تصویر زیبایی از جهان را به نمایش می‌گذارم و با این توانایی معنای عمیق‌تری به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: چشمانم را به روی تماشای دنیا و وجود باز نکردم و فاصله‌ای میان عدم و هستی قائل نشدم.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر از قدرت و جذابیت زبان و بیان معانی مختلف سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که به دلیل آماده‌نبودن یا نداشتن فرصت، نتوانسته به خوبی از این زیبایی‌ها بهره‌برداری کند. در نهایت، او به شکلی از تقاضا و نیاز به ارتباط و پیوند اشاره می‌کند.