هوش مصنوعی: من سال‌ها را گذراندم و هرگز درد دل خود را نمایش ندادم؛ با وجود اینکه هزاران گل را در آغوش داشتم، هرگز از زیبایی و شادابی زندگی بهره‌مند نشدم.

هوش مصنوعی: زندگی به گونه‌ای است که انسان‌ها در تلاش و کوشش هستند و من در میان بی‌نظمی‌ها و حواشی، نتوانستم هیچ دستاوردی به دست آورم.

هوش مصنوعی: من به خاطر دنیا و وابستگی‌های آن، خود را ضعیف نکردم و به هیچ وجه اجازه ندادم که شکنندگی‌ام به دردسر بیفتد.

هوش مصنوعی: از دست رفتن را درمان نکردم و برای آرامش خاطر به مشکلات خودم پرداختم و به سراغ خوش‌گذرانی نرفتم.

هوش مصنوعی: وفا به یادآوری نتیجهٔ عمل خود، به شرم و خجالت نیازی ندارد؛ من در فکر نوشیدن شراب نیستم.

هوش مصنوعی: دنیا به مانند آینه‌ای است که از شور و شوق دل ساخته شده است. من از میان آن عبور کردم و در هیچ جایی اثری از خود برجای نگذاشتم.

هوش مصنوعی: غبار ممکنات بر روی آینهٔ وجود من نشسته است، اما چه فایده که نتوانستم حقیقت خود را بشناسم و به آن پی ببرم.

هوش مصنوعی: از زیبایی این گلستان، غیرت شبنم مرا تحت تأثیر قرار داده است به‌طوری‌که هرگز اجازه نداده‌ام نگاه سرگردان و بی‌هدف بر من غلبه کند و خود را در عرق و تنهایی غرق کنم.

هوش مصنوعی: من به خواستِ گفتگو با مردگان نیاز ندارم و نمی‌خواهم گرفتار جاذبه‌های فریبنده‌شان شوم. هرگز به یاد آن شمعی که بر سر هر قبر روشن شده، نیفتادم؛ چون خودم را هنوز زنده می‌دانم.

هوش مصنوعی: در این گلزار به چه درد و رنجی آشنا شدم، من بیدل که عشق جانان، مرا مانند طوفانی در لاله‌زار نمی‌سوزاند.