هوش مصنوعی: در وداعی که موجی از غم و آرامش در دل داشتم، در سحرگاه با گل‌ها تعامل داشتم و به سرعت تمام کارهای دنیا را نادیده انگاشتم.

هوش مصنوعی: من در خواب و خیال خود زندگی می‌کنم و این رفتار من باعث می‌شود که در دل دیگران رسوا شوم. اگر در سینه‌ام آه بلندی برآید، در واقع آگاهی و دانایی‌ام را نشان داده‌ام.

هوش مصنوعی: وداع کردن با حرص و آز، موجب می‌شود که به آرامش برسیم. وقتی که با هر بار لذت بردن، مانند عسل شیرین از گل‌ها، دل شاد می‌شود، احساس آرامش بیشتری پیدا می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در صبح زود، رازهای عمیق احساساتم به وضوح نمایان شد و قلب آرامم را از درگاه نگذاشت.

هوش مصنوعی: به دنبال طلا و نقره نباش، چرا که به ارزش واقعی قلب و احساسات خود پی خواهی برد. من به جای جستجوی مانند سکه‌های بی‌ارزش، به معنای عمیق‌تری از زندگی پرداختم.

هوش مصنوعی: دل پرآشوب من در کمال آرامش است، حتی اگر غم و اندوه از فضا و طبیعت اطرافم بگذرد، باز هم توانسته‌ام با آن کنار بیایم.

هوش مصنوعی: هر وقت که طمع به دل راه پیدا کرد، من صدا را در تاریکی سرمه‌ای خاموش کردم و خود را از وجود آن طمع دور کردم.

هوش مصنوعی: اگر حال من را بدانند، حتی مرگ هم بر آن‌ها رحم نمی‌آورد؛ چون مردم در راه زندگی گرفتارند و من فقط کمی از درد دلم را کم کرده‌ام.

هوش مصنوعی: سرانجام زندگی به من آرامش و استراحت داد و به من فرصت داد که دو نفس در لذت‌ها غرق شوم و البته گاه نیز از آن‌ها فاصله بگیرم.