هوش مصنوعی: چشمانم را بسته‌ام و با علم و دانش خود به تماشا نشسته‌ام. بار سنگینی بر دوش دارم که آن را خم کرده است.

هوش مصنوعی: از دوری پیمانه، آینده را بررسی کردم و به خاطر فراموشی، خیال‌پردازی‌ام به حلقه‌ای بی‌نهایت منجر شد که از آن کم کردم.

هوش مصنوعی: در خواب دیدم که نگرانی و اضطراب نفس و زندگی، مانند سایه‌ای که از بین نمی‌رود، همیشه در کنار من است. اما من مانند آینه‌ای صاف از آن دور شدم.

هوش مصنوعی: در دنیای خیال من، مدرسه‌ای وجود دارد که در آن یادگاری از تماشای تو نوشته‌ام؛ یادگاری‌ای که با رنگ‌های زیبا و شاخ‌گلی مانند قلم، تزیین شده است.

هوش مصنوعی: در آن میهمانی که بوی لطف و محبت از سفره‌اش به مشام می‌رسید، خود را به انواع نعمت‌ها قسم خوردم.

هوش مصنوعی: من به حال فقرا و طمع‌ورزان رحم می‌کنم، آنها را مثل ماهی‌ای می‌دانم که پوستش را کندم و به سرنوشتشان توجهی ندارم.

هوش مصنوعی: او از من می‌خواست که با تلاش ناکافی، خود را برای پذیرش و تسلیم آماده کنم، مانند اشکی که به آرامی از چشمانم سرازیر شد. بنابراین، با گام‌هایی پیش‌رفتم.

هوش مصنوعی: به اندازه ترسم، ارتباطم را با اطراف قطع کرده بود. به سادگی از هر جیب که دست بردم، احساس خطر کردم و مثل اینکه دودی به وجود آورده باشم، در خودم تنش احساس کردم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی از جستجو و کاوش من گذشت که آتش وجودم به اندازه‌ای شعله‌ور شده بود که حتی شمع وجود را هم خاموش کرد و به سفری به دنیای نیستی رفتم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به من از سرنوشت بد کمک نکرد؛ من در درون خود می‌جوشیدم و می‌سوختم تا اینکه به حالتی رسیدم که ناله و فریاد کردم.

هوش مصنوعی: من از دیدن خودم در آینه پشیمان شدم و به زنگار آرزوهایم افسوس می‌زنم. درست مثل بیدل که با دقت، آثار منفی را از روی این صفحه محو کرده است.