هوش مصنوعی: من با دل پاک و صفا هنرهایم را به نمایش گذاشتم، اما به خاطر احساس حسرتی که از درخشش و زیبایی این آینه داشتم، او را در نهایت با نمد پنهان کردم.

هوش مصنوعی: در دنیا، خواسته‌های بی‌پایه و غیرواقعی‌ام به هم ریختن حقیقت را به دنبال داشت. از عاقبت کارم غافل بودم در حالی که تنها به دنبال پاداش نیکی‌ام بودم، اما در واقع بدی کردم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به هدفی برسی، باید تلاش کنی و در مسیر خود حرکت کنی. فقط با نشستن و انتظار کشیدن، نمی‌توان به جایی رسید. من هم تصمیم گرفتم که با عزم و اراده، به جلو بروم و با شجاعت از موانع عبور کنم.

هوش مصنوعی: دل با خوشبینی از بین صدها دریا، مروارید وجودش را می‌خواهد و برای این کار، قطره‌ای اشک را به دست می‌آورد که چون مژگان زیبایش، نشان از نیاز و خواسته‌اش دارد، اما من به آن نیاز پاسخ منفی داده‌ام.

هوش مصنوعی: در این باغ به یکباره احساس فداکاری در من شكل گرفت، مانند اینکه صبح هنگام، با یک تغییر رنگ، می‌توانم به صد گل کمک کنم.

هوش مصنوعی: اگر به وجود خودم و فضولی‌های هستی نگاه کنم، خداوند، از گفتن و توصیف من چه انتظاری دارد؟ من به اندازه وجود ناقص و محدودم، کارهایی انجام داده‌ام که می‌توانستم.

هوش مصنوعی: به جز هیچ، نمی‌توان بر ناپایداری دیگر تصور کرد. من بر خودم ظلم کردم، زیرا به فکر روح و جسم خود بودم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از قدرت عشق و جاذبه‌اش سخن می‌گوید که می‌تواند دیگران را تحت تأثیر قرار دهد. او به نوعی به دو دنیای مختلف اشاره می‌کند که دلش خواستار چیزی فراتر از آن‌هاست. در واقع، با جادو و افسون خاصی که دارد، به ایجاد آرامش در اطراف خود می‌پردازد و احساس بی‌نهایتی از تسکین و سکون را به وجود می‌آورد. شاعر با این توصیف به زیبایی و تأثیر عشق و جاذبه روحی خود اشاره کرده است.

هوش مصنوعی: من هدفم از جمع‌آوری این دل، دوست داشتن است؛ چه دنیا باشد چه آخرت. به خاطر وسایل و ابزارهایی که برای راحتی به کار می‌روند، اگرچه ممکن است خوشایند نباشند، از آن‌ها گذشتم.

هوش مصنوعی: در شروع پایان، شب را دیدم و صبح را فهمیدم. از ابتدا تا انتها نگاه کردم و از زیبایی جاودان لذت بردم.

هوش مصنوعی: هزاران تصویر زیبا از نگاه گشاده من به وجود آمد، در حالی که من در این وضعیت گیجی، یک چیز واحد را بدون هیچ عددی خلق کردم.