هوش مصنوعی: من با تواضع و فروتنی از جایی که در آن هستم، سرم را بالا می‌آورم و به شکلی ناامیدانه، تلاش می‌کنم تا به بلندی و موقعیتی دست یابم که شاید برایم قابل دسترسی نباشد.

هوش مصنوعی: عزت و مقام او چقدر رفیع و بلند است که پستی و ذلت، فقط غبارهایی هستند که من و امثال من از خود بر جای گذاشته‌ایم.

هوش مصنوعی: از جادو و سحر تعین نفس را از خیال گل جدا کردم، مثل سحر که دماغ اقبال را به آسمان بلند کردم.

هوش مصنوعی: از کجا صدای وجود به حالت انفعال درآمد که هزار دست نیاز را مثل یک گدا به سمت آسمان دراز کردم.

هوش مصنوعی: در صف بی‌پاسخ و بی‌عملی، غیرت وجود نداشت و من نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که مینا به زمین افتاد و من ناگهان صدایم را بلند کردم.

هوش مصنوعی: من درخواست خود را با تمام وجود و بدون شناخت واقعی از حقیقت گدایی پیش آوردم، زیرا ارزش و مرتبه دعا را نمی‌دانستم و به همین خاطر برای خواسته‌ام با تمام قدرت و اعتقاد دعا کردم.

هوش مصنوعی: در مسیر زندگی، به سادگی درک کردم که افکار و خیالات من از واقعیت فاصله دارد. مانند شمعی که در شب می‌درخشد، من هم تلاش کردم تا خودم را در هر جا نشان دهم و به دیگران معرفی کنم.

هوش مصنوعی: سر و کار با خودرأیی و بی‌ادبی، امتحانی داشت. به خاطر羞 و حیا، کلاه خود را با حالت عرق کرده بلند کردم.

هوش مصنوعی: صبح زود چشمم را باز کردم و در خیال سرو زیبایی فرو رفتم. شب گذشته، مژگانم را بلند کردم و حس کردم که مانند ستاره‌ای از آسمان عبور کرده است.

هوش مصنوعی: چمن به زیبایی و دلربایی گل، هزاران آرزو دارد و من برای نشان دادن احترام و ادب خود، به پای آن گل مثل حنایی که بلند شده، سر فرود آورده‌ام.