هوش مصنوعی: به خاطر حرف و قضاوت‌های نادرست دیگران، خود را به شدت تحت تأثیر قرار دادم و به شدت عصبانی شدم. این عصبانیت به حدی رسید که احساس کردم دچار تب و التهاب شده‌ام.

هوش مصنوعی: مثل آن کودکی که در حال رقصیدن دچار حالتی سرشار از شادی و شگفتی می‌شود، من نیز در شگرفی و زیبایی لحظه‌ای که در آن غوطه‌ور بودم، احساس شادابی و نشاط کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر داغی که از سختی‌های زیاد بر دل دارم، مثل ماهی که از خانه خورشید بیرون می‌آید، می‌خواهم آتش را به جان بزنم و به دنبال روشنایی و بلندپروازی بروم.

هوش مصنوعی: از تو انتظار نداشته باش که از موج‌های خروشان به من گوهر بدهی؛ زیرا من از توفان و مشکلات هراسی ندارم. من با کمند ادب و نزاکت خود آماده‌ام تا هر چه را که به دنبالش هستم، صید کنم.

هوش مصنوعی: از زیبایی بی‌نشانی که دارم، می‌خواهم مجسمه‌ای بسازم که بتواند رنگ و شکلش را نشان دهد. به همین خاطر، باعث شدم تا آینه‌داری دچار حیرت و تعجب شود.

هوش مصنوعی: من زمانی که احساس سرخوشی و شادی می‌کردم، نوشتم. در حالی که بی‌اختیار به نوشتن مشغول بودم، برای نوشتن از سایه برگ‌های انگور دوات درست کردم و با مداد نوشتم.

هوش مصنوعی: من مانند شمعی هستم که از تنهایی و جمع‌هایی که در آن بوده‌ام، متاثر شدم و به خاطر غم درونم، از میان تمام نوشته‌ها و دفترهایی که دارم، تنها یک نقطه را انتخاب کردم.

هوش مصنوعی: به طور کلی، این عبارت به این معنی است که آنچه که از جوش و خروش آسمان به وجود آمده، به مانند دلی پر از احساسات و فکر به یک شیشه تبدیل شده است. در واقع، از این شیشه، انسان‌ها یا خلقی به وجود آمده‌اند که مانند دکانداری در حلب، مراقب و پرورش‌دهنده این حقیقت‌های درونی هستند.

هوش مصنوعی: این دریا در رابطه با آرامش و سلامت، راهی جدید باز نکرد. همانطور که دریا موج می‌زند، من هم بدون وجود نیرویی، گردنی را مثل گوهر بر آورده‌ام.

هوش مصنوعی: تمایل من به زمین بوسیدن تو از وجودم پاک نشده است، مانند ماه نو که بر پیشانی‌ام می‌درخشد. اگر لب‌هایم خاموش شود، من همچنان به یاد تو خواهم بود.

هوش مصنوعی: من با introspection و تفکر عمیق خود، به شناختی از واقعیات دست یافتم که مانند هزاران آینه در تاریکی شب است. این درک، به من نشان داد که اشتباهاتم و پشیمانی‌ام می‌تواند به روشنی و وضوح در درونم تجلی یابد.