هوش مصنوعی: از باغی که مانند شبنم پر از رنج و نگرانی است، چیزی شاداب و زنده به‌دست نیاوردم. هرکس از آن فضا طراوت و شادابی گرفت، من فقط افسردگی و بی‌تحرکی را تجربه کردم.

هوش مصنوعی: ماه در اینجا زیبایی خیره‌کننده‌ای داشت و من نیز به خاطر غم و ناراحتی‌ای که از ساختار طبیعی‌ام داشتم، اندوه را تحمل کردم.

هوش مصنوعی: در محفل ناامیدی، قلبم شعله‌ای به وجود نیاورد؛ ولی در نهایت با حسرتی سنگین، مانند شب که گربه‌ای را بر دوش می‌کشد، به آرامی بار سنگین غم را حمل کردم.

هوش مصنوعی: از دوستان و عزیزان دل سپردم، دیگر از این چه توقعی می‌توان داشت؟ در این محفل کر، چندین بار فریاد زدم ولی هیچ‌کس نشنید.

هوش مصنوعی: هیچ‌یک از تلاش‌های من برای جلب رضایت مردم در وضعیتی که آن‌ها دارند موفق نبود و هر چیزی که از زبان بد و صفات ناپسند گفتم، تاثیرگذار نبود.

هوش مصنوعی: دل از فقر بی‌خبری می‌کند و در آرزوی داشتن زندگی بهتر و موفقیت است. در این مسیر، به دنبال چیزی هم‌چون سفال چینی می‌گردد که نشانه‌ای از زیبایی و ارزش است.

هوش مصنوعی: چون شعله‌ای که به دلیل ناتوانی‌اش به خاکستر تبدیل شده، نمی‌تواند بلند شود و پرواز کند. من هم به همین خاطر سرم را زیر بال خود بردم.

هوش مصنوعی: امشب یاد نگاهی به یادم آمد که همچون آتش مرا سوزاند و از خودم جدا شدم و با خود گروهی از غزال‌ها را به همراه داشتم.

هوش مصنوعی: تنهایی من ناشی از تنگناهای خیالات و افکار من بود، و در نهایت از این وضعیت سخت با بازی کردن و سرگرم شدن، به یک نتیجه رسیدم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به وجود تیرگی و سیاهی در زندگی‌اش اشاره می‌کند که آن را از دور جدا کرده است. او به این نکته اشاره می‌کند که حتی در برابر حقیقت و یقین خود، احتمال‌های زیادی را در نظر گرفته است. به عبارت دیگر، او نشان می‌دهد که ضمن اینکه واقعیت را می‌بیند، اما هنوز هم به احتمال‌های مختلف فکر می‌کند و تحت تأثیر شرایط و تجربیاتش قرار دارد.