هوش مصنوعی: نگاهی به گذشته کافی است، زیرا از دل عبرت، جرقه‌ای از خشم و ناامیدی برخاسته است که بی‌پایان و بدون آرامش در حال پرواز و گشت و گذار است.

هوش مصنوعی: من مانند صبح که تازه شروع می‌شود، گلویم را می‌دردم و از حال مستی بیرون می‌آیم. نمی‌دانم چه کنم وقتی که احساس سردی ناشی از جادو را در دل دارم.

هوش مصنوعی: مجنون در دل دنیایی از آرزوها و افکار عاشقانه دارد که مانند ابر در حال تغییر و آشفته‌گی است. این افکار و احساسات باعث می‌شوند که او هر لحظه به هم بریزد و دچار آشفتگی شود.

هوش مصنوعی: من مانند غباری هستم که در هم‌تنیده با آن موهای آشفته‌ات بال می‌زند. حتی اگر در عدم و نیستی به سر ببرم، تو هرگز مرا نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: تو از نعمت‌ها و خوشی‌های زندگی برخورداری و من به خاطر نداشتن آن‌ها در عذابم. اما ای بی‌مروت، به حال من بخند و به چهره‌ی زرد و زار من توجهی نکن.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به خاطر تلاش نکردن برای رسیدن به موقعیت و شانس خوبم، مورد سرزنش قرار بگیرم. من در سایه‌ی تقدیر بدی که دارم، آرامش خود را یافته‌ام.

هوش مصنوعی: دنیا پر از ترس و بی‌قراری می‌گذشت و من با زیبایی چشمانم، درِ دلم را باز کردم و آن را به خانه‌ام دعوت کردم.

هوش مصنوعی: جنون به خاطر بی‌کاری من به من رحم کرد وگرنه اگر گریبانم به دستم نمی‌رسید، نمی‌دانستم چه باید بکنم.

هوش مصنوعی: مانند شمعی هستم که نسبت به نامحرمان غیرت دارم و ای کاش بسوزم. هرچند که سرم را در جیب افکارم فرو می‌کنم، اما همیشه به دنیای بیرون سرک می‌کشم.

هوش مصنوعی: من بی‌درد و بی‌احساس نیستم، ولی به خاطر سادگی خودم با یک سری خوبان رابطه دارم که باید بگویم که دلم بی‌درد است.